Een vreselijke ziekte, samengevat in één beweging
Van 20 tot en met 31 december blikken verslaggevers en correspondenten van de NOS terug op het nieuwsjaar 2014. Vandaag de laatste terugblik. Correspondent Kees Broere bezocht in september een ebola-kliniek in Liberia.
We hebben er allemaal wel eens last van: de hik. Door een verkeerde keelbeweging. Of omdat we een slokje te veel gedronken hebben. Lastig soms, zorgelijk zelden. En iedereen kent wel een manier om er snel weer van af te zijn.
Toen cameraman Marco Prins en ik in september van dit jaar in de Liberiaanse hoofdstad Monrovia waren, stond een bezoek aan de kliniek van Artsen zonder Grenzen (AzG) hoog op onze agenda. Hier immers werken moedige mannen en vrouwen, Liberianen en buitenlanders, keihard om ebola-patiënten in leven te houden.
De poort
De mensen die ons in de kliniek rondleidden, vertelden dat niet zozeer de verpleegruimte als wel de toegangspoort de moeilijkste plek was om te werken. Daar immers stonden elke ochtend de nieuwe zieken, hopend binnen gelaten te worden. En niet voor iedereen was plaats.
Wij namen opnieuw een kijkje bij die poort. Inderdaad, de spanning stond af te lezen van zowel de gezichten van patiënten als van verplegend personeel. "Of er plek is", vertelde een van de mensen van AzG, "hangt af van het aantal mensen dat de dag ervoor is gestorven. En dan nog kunnen we alleen de ernstigste gevallen opnemen."
Ik wilde het niet zien, maar kon me er niet van losmaken.
Er was nog iets. Eén van de symptomen van ebola, zo maakte hij duidelijk, is de hik. Ondertussen keek ik naar een man van, zo schat ik, een jaar of dertig, die zojuist was binnengelaten en op een plastic stoeltje moest wachten tot hij verder de kliniek in zou worden geleid. Hij keek nerveus voor zich uit.
Ik wilde het eigenlijk niet zien, maar kon me er niet van losmaken. De man op het stoeltje, pal voor me, maakte onophoudelijk moeilijke slikbewegingen. Verder was er zo op het oog bar weinig met hem aan de hand. Maar steeds verkrampte hij even, als zijn keel op en neer ging.
Dit was het dus. Een vreselijke ziekte, samengevat in één beweging. Een regelmatige hik. Alsof hij aftelde naar zijn eigen dood.
Bekijk hier ook alle andere overzichten en verhalen van 2014.