Sam Ligtlee treedt uit schaduw van zus Elis: 'Ik verbaas mezelf'
"Ik verbaas mezelf", stamelde baanwielrenner Sam Ligtlee na zijn even verrassende als indrukwekkende wereldtitel op de kilometer. "Ik heb hier jaren voor getraind. Telkens vierde, een keer vijfde, keertje achtste. Ik wist: als één keer die klap goed is, word ik kampioen."
De 22-jarige krachtpatser uit Eerbeek verwees de Franse vedetten Quentin Lafargue (drie WK-medailles) en Michaël D'Almeida (vier WK-medailles) naar het zilver en het brons.
"Nu rijd ik twee keer achter elkaar onder de minuut, twee keer een dik persoonlijk record", vervolgde Ligtlee. "Dan word je wereldkampioen."
Wel wereldkampioen, geen Tokio
De wereldtitel is prachtig, maar het brengt Ligtlee niet in Tokio. De kilometer tijdrit is namelijk niet olympisch. "Je moet nooit opgeven. Zo zit ik ook niet in elkaar. Dit maakt het feit dat ik net naast de teamsprint zit, toch een beetje goed."
Om naar de Spelen te kunnen had Ligtlee zich namelijk in die ijzersterke formatie van de teamsprint moeten knokken. In testen benaderde hij de resultaten van collega Matthijs Büchli, maar die kreeg de voorkeur in de ploeg. Woensdag reden de Oranje-teamsprinters in wereldrecordtijd naar het goud.
De hoop om net als zijn zus Elis, die in 2018 stopte met motivatieproblemen, olympisch goud te winnen heeft Ligtlee opgeborgen. Voorlopig dan. "Ik rijd superhard, maar dat is individueel. Ik hoop dat dat mij in komende jaren een plekje in de teamsprint oplevert."
Zaterdag moet Ligtlee nog aan de bak in het sprinttoernooi, ondanks de pijn in zijn benen en bilspieren. "Ik weet niet of er nog heel veel in de tank zit. Maar het is eigenlijk een bonus en ik ga gewoon donders mijn best doen."
Bos heeft Tokio nog niet (helemaal) opgegeven
"Ongelooflijk", roemde Theo Bos even later de prestatie van zijn jonge landgenoot. "Sam heeft vaak een dip in zijn tweede race, maar nu rijdt hij in zijn tweede race zelfs sneller. Superdominant."
Daarmee deed Ligtlee wat Bos eigenlijk had willen doen: goud pakken. De ingrediënten waren er: zestien jaar na zijn eerste wereldtitel op de baan op de sprint, vijftien jaar na zijn wereldtitel op de kilometer en dan ook nog in de stad waar broer Jan ooit de eerste Nederlandse wereldkampioen schaatsen werd.
Niet voor niets zat de hele familie in Berlijn op de tribune om Theo aan te vuren. Tevergeefs. "Ik heb alles gegeven. En de vijfde plek was het hoogst haalbare. Je kunt nog zoveel dromen, maar de realiteit is hard. Dat is topsport, hè?"
In tegenstelling tot Ligtlee heeft Bos deelname in Tokio nog niet volledig uit zijn hoofd gezet. "Er zijn nog trials voor de startpositie op de teamsprint en daar heb ik me ook voor ingeschreven. Maar het niveau dat de jonge garde nu laat zien, dat is voor mij bijna onhaalbaar. Maar ook al is er maar een procent kans, dan moet je daar toch voor gaan."
En dus richt Bos zich in de herfst van zijn carrière ook op andere doelen. Hij wil in april op een nieuwe wielerpiste op hoogte in Bolivia het wereldrecord op de kilometer tijdrit aanvallen. Dat staat nu met 56,303 op naam van de Fransman François Pervis.
Daarna wil hij hoe dan ook naar Tokio. Misschien niet als olympiër, maar wel als deelnemer aan de Japanse keirin.
