"Het duurde na de capitulatie erg lang voordat de Canadezen hier kwamen", vindt de 25-jarige Piet Kaspers over de uitblijvende bevrijding op Terschelling.

De afgelopen dagen hebben de inwoners van Terschelling reikhalzend uitgekeken naar de bevrijding. Elke ochtend vertrok een groepje naar de kade waar ze vergeefs op de Canadezen wachtten. Toen de bevrijders vandaag eindelijk Terschelling bereikten, heerste er een gevoel van opluchting.

Kaspers: "Op het moment dat de bevrijders het eiland op kwamen was ik helemaal aan de andere kant van Terschelling eieren aan het zoeken. Toen ik terugkwam liepen er ineens overal Canadezen rond."

Isolement

Het eiland leefde de afgelopen tijd in totaal isolement. Toen op 12 april het nieuws kwam dat de geallieerden oprukten richting het noorden werd door de Duitsers de veerdienst tussen Harlingen en Terschelling stopgezet. Ook werd het telefonisch contact met het vasteland aan banden gelegd.

Zelfs toen de Duitsers begin deze maand capituleerden gebeurde er vrij weinig. De soldaten op Terschelling zeiden dat de capitulatie slechts een 'Waffenruhe', een wapenstilstand, was. Mensen die de vlag hadden uitgehangen werden gesommeerd om deze weer op te bergen.

Vanmorgen konden de vlaggen eindelijk weer uit toen zo'n zeventig geallieerde soldaten bij het eiland aanmeerden. De bevolking van Terschelling stond de troepen enthousiast op te wachten. Onder luid gejoel en geklap kwamen de soldaten de haven van West-Terschelling binnen.

Rond het middaguur kwam ook een enorme Landing Craft Tank in de haven aan, een voertuig dat speciaal ontworpen is om tanks aan land te brengen. Het eiland werd uiteindelijk zonder veel gedoe overgenomen van de Duitsers.

Kaspers: "We zijn blij zo blij dat de oorlog over is. Het is een groot feest, we dansen over straat met muziek."

De bezettingsjaren

Tijdens de bezetting stikte het op Terschelling van de Duitse soldaten. Op een zeker moment waren er zo'n 2200 Duitsers op de 3300 eilanders. De Terschellingers waren hierdoor veroordeeld tot het samenleven met de bezetter.

Er zou zelfs een vorm van wederzijds respect zijn geweest tussen de twee groepen. Mede hierdoor was het verzet op het eiland gering. Daarnaast was sabotage zeer ingewikkeld gezien de grote hoeveelheid Duitsers die overal ingekwartierd waren.

"Als je je aan de regels hield, had je weinig last van de Duitsers", vertelt Kaspers. "Al hebben we wel voor de bezetter moeten werken. Zo hebben we op het eiland verplicht geholpen met het bouwen van allerlei bunkers."

Naast het bouwen van bunkers is Kaspers, net als veel Terschellingers, ook tewerkgesteld in Duitsland. "Maar daar ben ik na drie maanden met een foefje weggegaan. Ik deed net alsof ik een beetje achterlijk was en toen mocht ik terug naar Terschelling."

De geallieerde troepen spreken van geluk. Naast twee kustbatterijen en radarinstallaties is een enorme hoeveelheid wapens en ander militair materieel aangetroffen op het eiland. In combinatie met de gunstige ligging had dit zonder de capitulatie tot een bittere strijd kunnen leiden.

De Duitsers op Terschelling hebben de opdracht gekregen om overmorgen in de avond klaar te staan voor evacuatie naar het vasteland. Een enorme operatie, aangezien zich er nog zeker duizend Duitsers zich op het eiland bevinden. Zij worden momenteel bewaakt door de lokale Binnenlandse Strijdkrachten.