Totale ravage in Tokio. De Japanse hoofdstad is getroffen door het grootste bombardement van de oorlog.

Vannacht vertrokken 325 bommenwerpers vanaf eilanden in de Stille Oceaan richting Tokio. Daar aangekomen lieten ze 1700 ton aan bommen vallen op de stad. Een gebied van zo'n 41 vierkante kilometer werd getroffen.

De Japanse huizen, vaak opgetrokken uit hout en rijstpapier, vatten direct vlam. Vanwege de harde wind verspreidde het vuur zich razendsnel, en binnen een half uur veranderde de aanhoudende napalmregen delen van Tokio in een enorme vuurzee.

Hele woonwijken zijn volledig weggevaagd. Het is nog onduidelijk hoeveel slachtoffers daarbij gevallen zijn, maar uitgegaan wordt van tienduizenden.

Napalm

Het is niet voor het eerst dat de Amerikanen de Japanse hoofdstad vanuit de lucht bestoken. Bij eerdere aanvallen vielen 1300 doden. Deze aanval is ongekend hevig als gevolg van een nieuwe tactiek van de Amerikanen.

Voor het eerst zette de luchtmacht op grote schaal napalmbommen in. Ook bleven de bommenwerpers niet op 9 kilometer hoogte zoals gewoonlijk, maar vlogen ze slechts op 900 meter over de stad. Een gevaarlijke tactiek, want daardoor een makkelijk doelwit voor het Japanse afweergeschut.

Bovendien vielen de bommenwerpers individueel aan in plaats van in formatie. Ook vond het bombardement rond middernacht plaats, een ongebruikelijk tijdstip.

Het doelwit van de missie was een van de dichtstbevolkte wijken van Tokio met een wirwar van houten huisjes en fabrieken aan kronkelige steegjes. In totaal woonden er zo'n 750.000 mensen in dit laaggelegen deel van de stad.

Volgens de Amerikaanse legertop was het bombardement met napalm gerechtvaardigd omdat de Japanse oorlogsindustrie zijn onderdelen vooral betrok van allerlei kleine leveranciers die her en der in de woonwijken waren gevestigd.

Generaal Curtis LeMay had de leiding over de Amerikaanse bombardementen op Japan overgenomen op een moment dat de aanvallen in het slop zaten. De VS was weliswaar aan de winnende hand, maar de Japanners wisten van geen opgeven.

De Amerikaanse generaals gruwden bij het idee van grondoorlog: dan konden er wel een half miljoen doden vallen. Dus moesten de luchtaanvallen de Japanse oorlogsindustrie lamleggen en daarmee de strijdlust van het regime breken.

De bommen troffen echter zelden doel. Er waren dus drastische maatregelen nodig, en het plan van LeMay paste in die strategie: hij wilde de perfecte vuurstorm creëren boven Tokio.

Brandbommen

In 1940 hadden de geallieerden voor het eerst de enorm vernietigende kracht van brandbommen ondervonden toen de Duitse Luftwaffe de Britse stad Coventry met behulp van 30.000 brandbommen bestookten. Curtis LeMay experimenteerde ook met brandbommen op Japan, en hij was ervan overtuigd dat bommen met napalm dé manier waren om Japan klein te krijgen.

Voor deze aanval verdubbelde LeMay het aantal vliegtuigen, en de B-29's namen vier keer zo veel bommen mee, dan bij een vorige aanval.

Te laat

Daarbij hadden de Amerikanen het geluk dat de Japanners te laat waren met hun afweergeschut. Dat kwam omdat de meldingen het vaste land niet bereikten vanwege een storm en gebrekkige communicatielijnen.

Het luchtalarm ging pas een kwartier na middernacht af, zeven minuten nadat de eerste bom was gevallen. Tot verrassing van de Amerikanen kwamen ze geen Japanse jachtvliegtuigen tegen.

Overal in de wijken liggen nu de verkoolde lichamen, die uit elkaar vallen bij de geringste aanraking. Zo'n 250.000 gebouwen brandden af, en ruim één miljoen Japanners waren dakloos.

Of dit voor de Japanners de genadeslag is geweest is nog onduidelijk. Keizer Hirohito heeft nog niet gereageerd op de ongekende aanval op de hoofdstad van zijn rijk.