De eerste geallieerde troepen zijn bij het Duitse plaatsje Remagen de Rijn overgestoken. Door een gelukkig toeval is de Ludendorffbrug daar ongeschonden in hun handen gevallen. Het is een bres in de belangrijkste natuurlijke barrière in het westen.

Toen de nazi's doorkregen dat de geallieerden de oevers van de Rijn naderden, gaf Hitler het bevel om alle veertig bruggen op te blazen. "Verschillende Amerikaanse troepen hebben bij oversteekplaatsen gestaan, maar de bruggen werden voor hun ogen opgeblazen", vertelt NBC-correspondent Everett Holles.

Bij Remagen ging het echter mis. De Duitsers haalden de hendel over en maakten zich op voor een knal, maar het bleef stil. Het hoofd van de bruggenverdediging stuurde een sergeant erop af om nieuwe dynamiet te bevestigen.

Bij de tweede poging volgde er wel een explosie, maar die was niet krachtig genoeg. Het brugdek ging even de lucht in, maar landde daarna weer precies op zijn grondvesten. Met als gevolg: een intacte brug en de geallieerden in aantocht.

Zie hier een reconstructie hoe de poging de Ludendorffbrug op te blazen mislukte:

Aan de andere kant van de brug twijfelden de geallieerden nog of ze een oversteek zouden wagen. De Amerikaanse generaal William Hoge kon zijn mannen naar de overkant sturen, maar liep daarmee het risico om in een Duitse val lopen. Als de Duitsers de brug zouden opblazen terwijl de Amerikaanse militairen erop stonden, kon Hoge tientallen militairen verliezen.

Anderzijds stond een brug over de laatste natuurlijke verdedigingslinie van de Duitsers gelijk aan het 'intrappen van de Duitse voordeur'. Na een korte bedenktijd zei de generaal daarom tegen luitenant kolonel Engeman, de leider van het tankbataljon: "Ik wil dat je die brug zo snel mogelijk in handen krijgt".

Ik zag de besmeurde gezichten van de militairen. Ze grijnsden breeduit

Luitenant Karl Timmermann, kleinzoon van een Duitse immigrant, werd aangewezen om het eerste peloton over de Ludendorffbrug te leiden. Onder zijn leiding kwam soldaat Alexander Drabik als eerste Amerikaan aan de overzijde.

Drabik zag hoe collega's de brug vrijmaakten van explosieven. "Toen ik de brug over rende, zag ik een luitenant staan, zonder enige dekking. Hij sneed draden door en schopte de Duitse sloopladingen van de brug. Wat een moed. Hij heeft de brug gered."

Na een kort gevecht werden de Duitse verdedigers krijgsgevangen gemaakt en konden Amerikaanse manschappen een bruggenhoofd op de oostoever vestigen.

"Ik zag de besmeurde gezichten van de militairen. Ze grijnsden breeduit", zag Holles. "De Ludendorffbrug was een eenrichtingsstraat geworden, oostwaarts."