"Misschien stelen ze haar trouwring"

"Ik heb stiekem onder het bed gekeken of ze zich daar misschien hadden verstopt. Maar niks, ze zijn weg, en komen nooit meer terug." Tosca Mastenbroek is met haar broer Gerrit en hun 80-jarige moeder naar Hilversum gekomen om het verlies van zus Tina en haar gezin te verwerken. Pauline Broekema sprak met hen.

Hoe ze het nieuws hoorden

Gerrit Mastenbroek: "Op de radio, toen ik van mijn werk terugkwam. De avond tevoren had mijn zusje nog keurig verteld wanneer en hoe ze naar Bali zouden gaan. Dus ik wist dat ze in het vliegtuig zat. Maar ja, misschien was hun toestel wel overboekt. Je hebt zo van die wonderen."

Tosca Mastenbroek: "Wij zaten in Rome, en ik zag plots allerlei gemiste oproepen. Dan weet je dat er iets aan de hand is, maar dit nieuws kan geen mens bedenken. We zijn onmiddellijk terug naar Nederland gereden."

De bevestiging op Schiphol

Gerrit: "We zijn goed opgevangen in een hotel en telkens op de hoogte gehouden. Om 1 uur 's nachts mochten we de passagierslijst inzien. Nou, daar stonden ze op. Tina, Erik-Pieter en hun zoon Zeger. Toen wisten we het."

Dringt het wel tot je door?

Tosca: "In de auto hoor je Obama, Poetin en Merkel hun condoleances overbrengen, en dan realiseer je je: dit gaat over ons. Wij rijden tussen al die auto's op de snelweg, niet als vakantiegangers maar nu als nabestaanden van een gezin dat gewoon op vakantie ging naar Bali en ergens in Oekraïne is neergestort. Dan staat je wereld wel even stil."

Gerrit: "We krijgen ontzettend veel steunbetuigingen, honderden berichtjes van collega's, vrienden en bekenden. Hoe mijn moeder dit kan volhouden, ik weet het niet. Het is tot haar nog niet doorgedrongen."

Steun in Hilversum

Gerrit: "We wilden eigenlijk thuisblijven, maar we wilden toch ook horen hoe bekenden van mijn zusje en haar gezin over haar zouden praten. Het voelt goed om hier een kaarsje aan te steken. Hier hebben ze toch jaren heel plezierig gewoond."

Tosca: "We zijn in hun huis gaan kijken. Om er zeker van te zijn dat ze niet thuis was. Ik heb zelfs nog even stiekem onder haar bed gekeken of ze zich daar misschien hadden verstopt. Het huis was leeg. Ik vond een e-mail met hun reisgegevens. Tja, en dan voel je in dat hele huis de leegte, en de ziel van de mensen met wie je een heel hechte band hebt gehad."

Welke vraag domineert?

Gerrit: "Waarom vlogen ze over dat oorlogsgebied? Er zijn natuurlijk al een paar vliegtuigen uit de lucht gehaald in de afgelopen weken. Achteraf hoor je dat andere maatschappijen eromheen vliegen. Ik ben geen deskundige en wil dat ook niet veroordelen, maar het is wel een vraag die mij bezighoudt."

Over de berichten dat er wordt gestolen

Tosca: "Vreselijk. Ik zag foto's van paspoorten van passagiers die een stoel voor en een stoel achter mijn zus hebben gezeten. Dan hoop je dat we straks toch nog iets terugvinden. Maar nu weet je ook dat ze niet schromen om ergens een gouden ringetje of anders weg te halen. Die wetenschap vind ik heel zwaar."

Gerrit: "Dat is vreselijk wrang. Misschien stelen ze wel haar trouwring. Maar wat kan ik er aan doen? Je moet er in berusten, en erop vertrouwen dat meneer Rutte de dingen doet die hij op televisie ook heel stellig heeft gezegd."

Wel of niet naar Oekraïne?

Gerrit: "Ik ga niet. Ik heb gezien hoe de OVSE-mensen daar zijn behandeld. Dan zie je toch dat de moordenaars van je zusje, zwager en neefje daar ook nog intimiderend om je heen zouden lopen. Nu niet, misschien later."

Tosca: "Ik wil wel gaan. Vooral om nog iets te kunnen voelen of fotograferen, waarmee we dit verlies verder kunnen verwerken. Dat hebben nabestaanden van de vliegramp in Libië ook zo gevoeld. Het zou doorslaggevend kunnen zijn om door te kunnen gaan."

Iedereen leeft mee

Gerrit: "Het doet me goed om te zien dat de VN-Veiligheidsraad een minuut stilte houdt. Dat ze in de Tour de France rouwbanden om hebben. Hoe gek dat ook klinkt, maar het geeft toch een beetje troost."

Tosca: "Wat de koning schreef, doen ze dus voor ons, en dat voelt heel bijzonder. Maar tegelijkertijd weet je, het is niet alleen mijn zus en haar gezin die zijn gestorven. Bijna 300 mensen zijn dood. Iedereen wil dingen voor ons doen, en dat is fijn. Maar toch, het is heel veel. Het is niet alleen mijn zusje, nee, het is een heel gezin. Het zijn ze alle drie. Het is weg."