Siemerink had Roemenië al eens tuk
Het Nederlandse Davis Cup-team treedt in Amsterdam voor de vijfde keer in de historie aan tegen Roemenië. De tussenstand: 2-2.
Eén ontmoeting springt er uit, zal ook captain Jan Siemerink beamen. Hij was het nota bene die in 1997 in Boekarest voorging in een bizarre overlevingstocht.
Oranje kwam in de eerste ronde van de wereldgroep met 0-2 achter. Op de slotdag overleefde Siemerink drie matchpoints tegen Andrea Voinea, waardoor Paul Haarhuis - die tijdens de laatste set van Siemerinks thriller in de kleedkamer in slaap was gevallen - alsnog de eindzege binnen kon halen.
Het mirakel van Vall d'Hebron, de olympische baan in Barcelona waar Spanje in 1993 na een 2-1 achterstand werd geklopt, kreeg daarmee zijn opvolger. Al plaatste Haarhuis de winst direct na zijn beslissende partij tegen Andrei Pavel (onlangs ontslagen als Davis Cup-captain, waardoor de beste spelers het duel met Oranje nu boycotten) in perspectief.
"We speelden toen tegen sterkere spelers en destijds waren de twee partijen op de laatste dag allebei erg lang (Haarhuis-Carlos Costa en Mark Koevermans-Sergi Bruguera, red.). We moeten realistisch zijn dat Roemenië natuurlijk geen geweldig team heeft, maar we moeten vooral blij zijn met de manier waarop we hebben gewonnen."
Jantje huilt, Jantje lacht
Vooral Siemerink haalde daar extra voldoening uit. Hij zette Voinea, de Roemeense nummer één, in een enerverend duel in een heksenketel met 7-6 (6), 5-7, 6-7 (3), 7-6 (8), 6-4 opzij. Daarmee snoerde de Rijnsburger zijn criticasters, die twijfelden aan zijn vechtlust in belangrijke Davis Cup-wedstrijden, in één klap de mond.
Fantastische punten, ondenkbare missers, arbitrale dwalingen, boze en blije toeschouwers, nerveuze coaches. Het kwam allemaal voorbij. De gemiste breekpunten, setpunten en wedstrijdpunten deden het duel keer op keer kantelen. De umpire moest er zelfs aan te pas komen om een einde aan de partij te maken. Hij gaf een tweede service van Voinea uit, terwijl die door de lijnrechter in was gegeven.
Gedurende de hele wedstrijd was Siemerinks enige houvast zijn strijdplan. "Mijn strategie was om naar het net te gaan en dan moet je dat blijven doen, ook op matchpoint tegen", verklaarde hij. "Als de bal verkeerd valt heb je pech, maar dan kun je jezelf niets verwijten."
Meer excuses, verder van de top
Na zijn uitputtingsslag gaf Siemerink de aanwezige journalisten een inkijkje in zijn belevingswereld. Het feit dat de zwakke punten, en soms de sterke kanten, van een topsporter worden blootgelegd, liet hem niet altijd even koud. Een wijze les voor de huidige generatie, die hij terug naar de wereldgroep wil brengen.
"Ik weet voor mijzelf hoeveel ik er voor doe om iedere keer zo goed mogelijk te tennissen. Elke keer weer een optimale voorbereiding, en het maakt je helemaal gek als het dan niet lukt in een wedstrijd. Het is anders als je als een flierefluiter leeft. Dan heb je excuses, maar hoe meer excuses je gaat maken, hoe verder je van de top raakt."