Fortunaspeler Dijks staat door yoga en spijkermat weer gelukkig op het veld

"Als je dit nu zegt, krijg ik meteen kippenvel," merkt Mitchell Dijks op als de NOS-verslaggever bij de speler van Fortuna Sittard informeert in hoeverre hij de afgelopen jaren is veranderd. "Als ik kijk naar wat voor stappen ik heb gemaakt, als mens, dan is dat enorm. En daar kan ik eigenlijk alleen maar trots op zijn."

De inmiddels 31-jarige linksback, die zijn profdebuut op 19-jarige leeftijd bij Ajax maakte, vertelt het nodige te hebben meegemaakt. "Op privégebied, maar ook zakelijk. Op een gegeven moment, ik was 27 en speelde in Italië, voelde ik mij alleen, eenzaam."

"Ik wil niet zeggen dat ik depressief was, maar het ging wel die kant op. Ik ben normaal altijd een heel blije jongen, ik zie alles altijd heel positief. Maar dat was wel een moeilijke periode voor mij. Er kwamen toen mensen op mijn pad en zo rolde ik van het een naar het ander."

De in Purmerend geboren voetballer verruilde op zijn zestiende FC Volendam voor Ajax en speelde verder nog voor Willem II, Norwich City, Bologna, Vitesse en tussendoor nog twee keer bij Ajax. Zijn leven stond geheel in het teken van voetbal. Op verjaardagen was het altijd van: "Hé, Mitch, hoe is het met voetbal?" Maar nooit: "Hoe is met met jou?"

'Had geen lontje'

Prikkels van buitenaf raakten hem ook destijds en uitspattingen buiten het veld - lees: uitgaan, drank en vrouwen - vormden geen uitzondering. "Ze zeggen: je hebt een kort lontje. Maar ik hád niet eens een lontje. Ik was heel vaak opgefokt. Dat zag je bijvoorbeeld ook in het verkeer. Maar nu merk ik dat als er iets gebeurt, mij dat niet meer raakt.

"Mijn eigen emotie heb ik eigenlijk altijd onderdrukt en opgekropt", kijkt Dijks terug. "Toen ik 27 was, kwam dat er allemaal uit. Je leeft zo met het voetbal, dat je soms niet eens je eigen eigenschappen kent. Dat had ik eigenlijk: ik wist niet eens wie de echte Mitchell was."

Dat besef drong tot hem door op een moment dat hij met een knieblessure kampte, herinnert hij zich nog goed. "Normaal sta ik op en dan is dat clowntje er weer, superblij en positief. Maar ik wilde eigenlijk mijn bed niet uit. En toen dacht ik al bij mijzelf: oké, dat is apart..."

"Soms kom je op de club en dan vragen mensen: Mitch, hoe is het? Dan zet je eigenlijk altijd een soort van masker op en zeg je: het gaat goed. Maar ik weet nog dat de fysio dat ook aan mij vroeg en toen barstte ik in huilen uit. Toen wist ik: dit is niet goed."

Spijkermatje

Dijks besloot zich te gaan verdiepen in rust. Hij zocht dat in meditatie, yoga, acupunctuur, osteopathie, Thaise massage. "Ik doe heel veel om mijn aura een beetje schoon te houden, zeg maar. Dus dat ik geen prikkels voel."

Dat laatste blijkt niet letterlijk genomen te moeten worden, want ook spijkers behoren tot de hulpmiddelen, geeft Dijks prijs. "Online heb ik een spijkermatje gekocht. Dat is een soort yogamat en daar ga ik op liggen. Ik zet muziek op en dan twintig minuutjes op mijn rug en twintig minuutjes op mijn buik en dan ben ik herboren."

Kortom, hij zit weer lekker in zijn vel. "Als ik 's avonds naar bed ga, kan ik tegen mezelf zeggen: Mitch, ik ben trots op je dat je dit of dat hebt gedaan. Terwijl het voorheen was: Mitch, had die bal nou goed gegeven! Ik was een soort van perfectionist, maar dan in het negatieve. Dat is de grootste stap geweest: dat ik lief voor mezelf ben en van mezelf ben gaan houden."

Dijks voelt zich daarnaast ook prima op zijn plek bij Fortuna Sittard, dat na vijftien speelronden al negentien punten bijeen gevoetbald heeft en in de eredivisie op de negende plaats staat. "We doen het goed en tegen RKC kunnen we ook weer een mooie stap maken."

Wat nou als hij die rust al op zijn twintigste had gevonden? "Tja... Daar heb je dat beroemde woord weer: als. Maar zo moet ik niet denken. Ik heb zo geleefd, maar nú ben ik anders en waardeer ik veel meer hoe ik nú ben. Ik voetbal ook veel rustiger en heb minder blessures. Het is best wel een mentaal dingetje geweest. maar ik ben nu een gelukkig man."