Nieuwenhuis crosst na huidziekte op Hengelse Zand, maar nog niet 'oerend hard'

De vicewereldkampioen crosst weer op het Hengelse Zand, maar 'oerend hard' gaat het nog niet. Daarvoor ondervindt veldrijder Joris Nieuwenhuis nog te veel last van de gordelroos die hem sinds september in de greep houdt.

Eigenlijk zou de Achterhoeker zondag zijn rentree maken bij de opening van de wereldbekerreeks in Antwerpen, maar gisteravond kwam het bericht dat Nieuwenhuis toch nog wat meer geduld moet hebben.

Dat valt niet mee, zo liet hij een dag eerder nog weten aan zijn keukentafel in Zelhem. "Ik herstel nog niet goed van trainingen. Dus is het helemaal over? Nou, niet helemaal. Het heeft gewoon heel veel impact gehad op mijn lichaam."

Twee jaar geleden had Nieuwenhuis net de Vuelta achter de rug toen hij pardoes zijn afscheid als wegwielrenner aankondigde. Vier jaar lang was hij een gewaardeerde kracht geweest in de sprinttrein van Sunweb en DSM.

Maar de chaos in de sprints, het geduw, het gevaar; Nieuwenhuis had er geen zin meer in. Hij keerde terug naar het veldrijden, zijn eerste liefde en de discipline waarin hij als belofte al eens wereldkampioen was geweest.

Die liefde zit diep, ook nu hij al maanden noodgedwongen langs de kant staat. Zo keek hij de eerste veldritten van het seizoen gewoon op de bank. "Ik houd heel erg van de sport, dus ik heb gewoon voor de buis gezeten. En ik geniet er ook echt van."

Vorig jaar, in zijn tweede volledige seizoen onder de vleugels van Sven Nys bij Baloise-Trek Lions, ontpopte Nieuwenhuis zich tot een wereldtopper.

Hij reeg de ereplaatsen aaneen, won zijn eerste wereldbekerwedstrijd in de sneeuw van Val di Sole, werd Nederlands kampioen en kon als enige nog wat weerwerk bieden aan Mathieu van der Poel bij de WK in Tabór.

In de zomer richtte Nieuwenhuis zich op het gravelwielrennen. Zo debuteerde hij in de Amerikaanse gravelhoogmis Unbound (38ste) en reed hij verschillende wedstrijden in de UCI Gravel Series.

In september reed Nieuwenhuis nog de gravelkoers in het Spaanse Girona als afsluiting van een intensief trainingskamp. "Ik reed beter dan ooit", vertelt hij. "Na die wedstrijd kreeg ik een gevoelige huid en daarna vlekken. Mijn vrouw is arts, dus die stuurde een foto naar een groepsapp met artsen. En die zeiden allemaal tegelijk: ik denk dat het gordelroos is."

Normaal gesproken komt gordelroos vooral voor bij mensen op leeftijd, niet bij kerngezonde sportmensen zoals de 28-jarige Nieuwenhuis.

"Iedereen heeft als kind de waterpokken meegemaakt", legt hij uit. "Gordelroos is eigenlijk hetzelfde virus, maar dat komt alleen op als je weerstand heel laag is. Als ik gewoon een normale baan had gehad, was er niets aan de hand geweest en had ik alles kunnen doen. Nu heb ik drie weken op de bank gelegen."

Stapje voor stapje

Stapje voor stapje werkt Nieuwenhuis aan zijn herstel, maar het virus is hardnekkig. En dus moet hij zijn rentree nog een keer uitstellen. Een bittere conclusie, zeker omdat hij juist dit seizoen wilde schitteren in zijn speciaal ontworpen smetteloos witte kampioenstrui met een roodwitblauwe verticale baan.

Dit seizoen rijdt hij namelijk voor de ploeg van zijn dromen. Met fietsenmerk Ridley als sponsor kan hij zich de komende jaren richten op wat hij het liefste doet. "We zijn een echt offroad-team en willen op hoog niveau mountainbiken, gravelen en veldrijden. Toen de gesprekken begonnen had ik niet verwacht dat dit nu al zou kunnen. Dit is precies hoe ik het voor ogen had."

Zelf pakte hij de telefoon en overtuigde hij oud-wereldkampioen Richard Groenendaal om zijn coach en ploegleider te worden. "Je wil goed beginnen voor de ploeg, maar dat kon niet. Vanuit de ploeg is totaal geen druk op me gelegd om toch te gaan fietsen. En het scheelde dat Felipe Orts het gewoon heel goed gedaan heeft tot nu toe. Hij heeft voor mij de ijzers uit het vuur gehaald."

Orts is het andere mannelijke lid van de offroad-ploeg. De Spaans kampioen werd in eigen land knap tweede bij het EK, won de internationale veldrit in Rucphen en stond ook in Niel en Hamme op het podium.

Nieuwenhuis bekeek het met plezier vanaf de bank. Maar liefst ploegt hij zelf weer door de modder. Voorlopig blijft het nog even bij het Hengelse Zand. Tot hij zich weer helemaal normaal voelt.