Otter kan lokroep NOC*NSF niet weerstaan: 'Mooiste baan die er is in Nederland'

Het meer dan redelijke alternatief. Coach worden van de Nederlandse olympische coaches, het was een aanbod van nationale sportkoepel NOC*NSF dat Jeroen Otter eenvoudigweg niet kon weerstaan, hoezeer shorttrack ook in zijn DNA verankerd zit.

Otter (58) pakt per 1 juni op nationaal sportcentrum Papendal een handschoen op die hem naar eigen zeggen bij voorbaat als gegoten zit. "Ik ben altijd heel actief geweest binnen de coachopleidingen van NOC*NSF. Daarbij heb ik altijd veel contact gehad met coaches uit andere bonden. Want ik ben van mening dat daar zoveel kennis zit die toepasbaar is. Die kruisbestuiving is van belang."

Sabbatsjaar

Veel bedenktijd had hij dan ook niet nodig toen NOC*NSF bij hem aan de deur klopte, hoewel een terugkeer in het shorttrack na een sabbatsjaar ook tot de mogelijkheden behoorde. Suzanne Schulting sprak meermaals de wens uit om met Otter een commerciële ploeg te beginnen en ook Sjinkie Knegt liet geen mogelijkheid onbenut om Otter te verleiden tot een terugkeer op het ijs.

"Natuurlijk neem je zoiets in je overweging mee. Ik heb een uitstekende band met de schaatsers met wie ik gewerkt heb. Ik ben misschien wel veertig jaar van mijn leven bezig geweest met shorttrack. Maar uiteindelijk moet ook de staf van een nationale ploeg vernieuwen. Dat kan, want het fundament ligt er."

Lokroep

De uitlatingen van Schulting en Knegt wogen niet op tegen de onweerstaanbare lokroep van NOC*NSF. "Ik had echt iets van: wauw, dit is misschien wel de mooist functie die er in de Nederlandse sport bestaat."

Otter denkt dat er op het vlak van de door hem benoemde kruisbestuiving een wereld valt te winnen. "Het is als coach fijn om met gelijkgestemden te kunnen sparren. Dat je even je verhaal kwijt kunt. Inspiratie opdoet. In de juiste richting gestuurd wordt. Dat je deelt wat je in huis hebt, zou voor veel Nederlandse sporten tot betere resultaten kunnen leiden."

Bekijk hier de uitgebreide reportage met Jeroen Otter:

Twaalf maanden lang nam Otter gepaste afstand van de sport. Een jaar lang stond zijn leven in het teken van reizen over de aardbol, van Patagonië tot het desolate noorden van Canada, in plaats van eindeloos heen en weer te pendelen tussen hotel en schaatsbaan van 111 meter.

"Ik heb eindelijk tijd gehad om met mijn gezin dingen te doen waar ik jaren niet aan ben toegekomen. Het is geweldig geweest."

'Cowboyschaatsen'

Otter won in de twaalf jaar waarin hij in dienst was van schaatsbond KNSB zo'n beetje alles wat er te winnen valt. Hij was in die tijd verantwoordelijk voor een ware transformatie van het shorttrack. Cowboyschaatsen, zoals het in de wereld van de langebaan wel denigrerend werd genoemd, groeide uit tot een volwaardige medaillefabriek van de Nederlandse sport.

"Het is niet langer schaatsen met dat linkerhandje aan het ijs. Er stáát iets. We hebben de waardering aardig in cement weten te gieten. En dat voelt heel goed. Natuurlijk ga ik het shorttrack missen. Dat is onvermijdelijk. Maar ik denk dat ik een heel mooi alternatief heb."