De Rotterdamse lachgasman stopt ermee, voorgoed
Jarenlang was hij een opvallende verschijning op het Noordereiland in Rotterdam: Eric Alblas (63), alias de lachgasman. Vanuit zijn rolstoel ruimde hij met een prikstok weggegooide lachgaspatronen op. Nu stopt hij ermee.
"Ik krijg zometeen de uitvaartondernemer op bezoek", zegt Alblas bij Rijnmond. "Het is goed geweest, te veel gezeik, te veel gedoe. Ik heb er geen kracht meer voor."
Alblas is al ziek vanaf zijn geboorte. Hij heeft een ernstige vorm van hemofilie, bloedstollingsziekte. Destijds gaven de artsen hem hooguit tien jaar. maar Alblas is 63 geworden.
Al ging dat niet gemakkelijk. Lopen was bijna niet mogelijk. Hij had altijd pijn. "Tussen de 1 en 10, wat voor score geef je de pijn, vroeg de dokter twaalf jaar geleden. Nou dokter, zei ik, ik zit op cijfer 25."
4.000 lege capsules per keer
Ondanks die pijn is Alblas zijn dagelijkse opruimrondes blijven maken op het noordelijkste stukje van Rotterdam-Zuid. Soms ruimde hij per keer tot wel 4.000 lege gascapsules op, souvenirs van een avondje lachgasgebruik. Alleen als het écht niet ging, sloeg hij een ronde over.
Alblas is niet de enige Rotterdammer die zich druk maakt over zwerfafval. Toen Rijnmond hem een jaar of vijf geleden portretteerde op tv, kwamen lokale politici bij hem thuis en wilde de wethouder van hem weten of hij nog ideeën had voor de aanpak van zwerfafval in Rotterdam.
Februari vorig jaar kreeg hij van wethouder Vincent Karremans de Erasmusspeld voor zijn opruimwerk. Zelf is hij daar nuchter over. "Vorige week was ik bij het Wereldmuseum en herkenden een paar jochies me. 'Meneer, mogen we met u op de foto?', vroegen ze. Dat betekent voor mij eigenlijk veel meer dan die speld."
Uit mijn stoel gevallen
Maar nu is hij bezig aan zijn allerlaatste rondes. "In een half jaar tijd ben ik zes keer met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Een wond wilde niet meer genezen. Toen ik thuis was, deed ik weinig meer dan heen en weer van mijn bed naar de wc gaan", legt hij uit. "Ik ben een keer uit mijn stoel gevallen en lag hulpeloos op de vloer. Zelf opstaan ging niet meer. Ik heb uren liggen roepen voor iemand me kwam helpen."
Toen knapte er iets, zegt Alblas. Het traject voor actieve levensbeëindiging is gestart. Hij is er klaar voor. Alblas rekent er zelf op dat zijn leven nog een week of zes duurt. "Elke avond neem ik de dag door. Dat is in meerderheid toch positief."
