In Lviv liggen ontspanning en verdriet soms dicht bij elkaar
Lviv oogt relaxed. Het was even geleden dat het zulk mooi weer was, de terrassen in de binnenstad zitten vol.
Dan gaat voor de tweede keer vandaag het luchtalarm. De meeste mensen reageren er niet meer op en lopen onverstoorbaar door. Anderen nemen het zekere voor het onzekere en gaan toch schuilen, tot het dreigende gevaar weer voorbij is. Dan stromen de cafés buiten opnieuw snel vol.
Maar echt ontspannen zijn veel mensen aan de tafeltjes niet; lief en leed liggen in Lviv heel dicht bij elkaar:
"We proberen de ellende van de oorlog van ons af te zetten", vertelt Lilia. "Om niet de hele dag aan alle verschrikkingen in het oosten te denken." Ze komt oorspronkelijk uit Kiev en zit al twee maanden in Lviv. Ze vindt het te onzeker om nu al terug te gaan naar de hoofdstad.
Even verderop: uitvaart van militairen
Een straat verderop stromen drommen mensen de kerk binnen voor een begrafenis van twee jonge militairen. Begrafenissen zijn hier aan de orde van de dag; soms zijn het er twee op een dag.
Binnen is het overvol. Bij de twee kisten van hun omgekomen maten staan vier militairen, aan de zijkant nog eens tien. De jonge weduwe van een van de dode militairen is ontroostbaar. De ouders van de andere soldaat zoeken steun bij elkaar.
"Christus is verrezen", klinkt het in de kerk, terwijl de kisten naar buiten gedragen worden. Buiten bewijzen twee militairen met een trommel en een trompet de doden de laatste eer. Honderden mensen leggen bloemen op de doodskisten.
"Het hadden mijn broers kunnen zijn", vertelt Lilia op het terras verderop. "Want die vechten allebei aan het front op dit moment. Ik weet niet of ze het zullen overleven. Ieder moment kan dat vreselijke telefoontje komen. We zullen de doden nooit vergeten. Na de oorlog bouwen we hier het land van onze dromen op, voor degenen die hun leven daarvoor gegeven hebben."