Der Panzerwagen (36) komt tot stilstand: 'Als vader wil ik die gevaren niet meer'

Na veertien jaar als profrenner komt 'Der Panzerwagen' tot stilstand. Tony Martin (36) levert zijn contract in bij Jumbo-Visma. Vooral het besef dat hij niet van staal is gemaakt, heeft hem doen besluiten dat het mooi is geweest.

"Ik heb dit jaar heel nare blessures gehad. En als vader van twee dochters begon ik me af te vragen of de risico's het nog wel waard zijn."

Zijn conclusie: nee, dat is het niet. Dus legde Martin woensdag zijn laatste meters als profrenner af in de gemengde ploegentijdrit bij de WK wielrennen. En hij deed het in stijl: hij won goud met Duitsland.

Zo mooi als hij afscheid nam van de WK deze week, zo pijnlijk was zijn laatste optreden in de Tour de France, eerder dit jaar. Martin was in de eerste etappe de renner die het inmiddels beruchte 'Opi en Omi'-bord van een toeschouwer niet meer kon ontwijken, met een massale valpartij in het peloton tot gevolg.

Hij reageerde die dag terneergeslagen. "Jammer", zei hij hoofdschuddend, met bebloede armen. "Dit is zo onnodig. Sommige toeschouwers hebben echt geen respect."

Besef was er al in de Tour

Vervolgens kwam hij in de elfde etappe weer ten val. Een eenzijdige tuimeling in de berm. Maar het had net zo goed een drempel of een vluchtheuvel kunnen zijn waar hij op volle snelheid tegenaan was gereden. Hij had niets gebroken, maar voor hetzelfde geld had hij dat wel gedaan. Hij gaf op. En hij wist zeker: ik ga stoppen.

Het was al zijn derde valpartij van dit kalenderjaar. Ook in Parijs-Nice was het misgegaan. Zijn besluit dat hij die risico's niet meer wilde lopen, werd gesterkt door de passiviteit van wielerbond UCI. "De veiligheid rondom wielerwedstrijden is nog steeds niet verbeterd. Ondanks alle discussies erover."

Geen veranderingen

De in Cottbus geboren Martin ergert zich onder meer aan gevaarlijke routes die worden uitgestippeld, aan hekken die op gevaarlijke plekken bij een finish worden neergezet en vooral aan het feit dat er maar niets aan wordt gedaan. "Ik hoop dat de wielerwereld eens gaat luisteren naar de plannen die door mijn team en door andere teams zijn gepresenteerd."

Opvallend: hij ergert zich ook aan sommige collega's. "De mentaliteit van renners en ploegleiders moet ook veranderen. Maar we moeten eerst beginnen met de omgeving waarin wordt gefietst, daarna komt die mentaliteit wel."

Grootste wens

Martin gaat die strijd vanaf nu niet meer aan. "Dat heb ik al jaren gedaan. Mijn voorstellen zijn bekend. Ik hoop dat anderen het van mij overnemen. Want dat is mijn grootste wens voor de wielersport, dat het veiliger wordt. Ik wil straks niet naar wielrennen kijken als er zware valpartijen zijn."

Zondag kwam al het afscheid van zijn meest geliefde onderdeel, de individuele tijdrit. Hij slaagde er in Brugge niet in zijn record van vier titels, dat hij deelt met Fabian Cancellara, te breken. Hij had graag zijn grootste rivaal afgetroefd.

Zijn tijd was goed voor 'slechts' de zesde plaats. Van teleurstelling was echter geen sprake. "Ik wist dat het supermoeilijk zou worden. Ik droomde van het podium, ik zat dicht bij de beste tijdrijders, maar Wout en Filippo zijn van een ander niveau", verwijst Martin naar Van Aert en tweevoudig kampioen Ganna, de nieuwe 'pantserwagens'.

Martin was al vijf jaar jaar lang niet meer 's werelds snelste. Zijn laatste tijdritzege stamt uit 2016, zijn laatste jaar ook bij Etixx-QuickStep.

Jumbo-Visma

Na een kort avontuur bij Katusha maakte hij begin 2019 de overstap naar het Nederlandse Jumbo-Visma, dat toen al wist: we halen een ideale hardrijder in huis met heel veel ervaring, een patron in het peloton, maar geen winnaar.

Al bleef Martin nog wel het Duitse kampioenschap tijdrijden op zijn naam schrijven; zijn teller aan nationale titels stokte in juni van dit jaar pas bij tien.

Ondanks een laatste jaar waarin hij veel moest afzien, kijkt hij nu toch met een goed gevoel terug op zijn laatste meters. Na de individuele tijdrit zei hij: "Het was heel speciaal. Emotioneel. Ik had me geen betere plek voor kunnen stellen voor mijn laatste races dan hier in België, het thuisland van het wielrennen."

"Ik heb alles bereikt wat ik wilde. Ik heb mijn droom beleefd en nu is het goede moment om afscheid te nemen." Al wist Martin toen nog niet dat zijn afscheid nog iets mooier zou worden. Woensdag reed hij met het Duitse team de snelste tijd op de gemengde ploegentijdrit en kon hij alsnog een vijfde wereldtitel bijschrijven op zijn palmares.