20 jaar na Nieuwjaarsbrand Volendam: 'Ik weet niet meer hoe ik buitenkwam'

Het is bijna 20 jaar geleden dat er in café 't Hemeltje in Volendam een vernietigende brand uitbrak. Bij die brand in de Nieuwjaarsnacht kwamen veertien jongeren om het leven. Honderden cafébezoekers raakten gewond.

Een van hen was Melanie Klene. Vijftien jaar was ze toen, veel weet ze niet meer van die rampavond. "Het zijn eigenlijk vooral flarden." Vanwege het grote aantal slachtoffers, werden sommigen zelfs naar ziekenhuizen in Duitsland en België gebracht. Zo ook Klene. Ze kwam in het Vlaamse Leuven terecht. Op bijna de helft van haar lichaam had ze ernstige brandwonden. "Ik weet dat we een heel leuke, gezellige avond hadden en dat het rond middernacht heel druk werd", zegt ze in het NOS Radio 1 Journaal.

In het café, op de bovenste verdieping van een pand aan de Dijk, vieren op dat moment ruim 300 jongeren het begin van het nieuwe jaar, in een ruimte waar maximaal 80 mensen mogen zijn. Een van de bezoekers steekt een bosje sterretjes aan, waarna de kerstversiering op het plafond vlam vat.

Binnen een minuut schiet een enorme steekvlam door het pand. De brandende decoratie stort naar beneden, bovenop de feestende cafébezoekers. Maar de meeste bezoekers raken vooral verbrand door de hitte.

"Op een gegeven moment heb ik in mijn herinnering keihard 'brand!' geroepen. Alleen kan ik dat me niet meer duidelijk voor de geest halen", zegt Klene.

Meteen breekt paniek uit. De feestvierders zitten als ratten in de val, want ontsnappen uit het café is bijna niet mogelijk. Hoe Klene de mensenmassa is ontvlucht, weet ze ook niet meer precies. "Uiteindelijk voelde ik dat ik werd opgetild door iemand. Dat moment staat me nog heel helder bij, omdat dat het eerste moment was waarop ik eigenlijk weer zuurstof kreeg. Maar hoe ik vervolgens buiten ben gekomen, weet ik niet. Het zijn allemaal losse stukjes van een compleet iets."

Bekijk hier een terugblik die de NOS eerder maakte:

De rampplek is bewaard gebleven en voor direct betrokkenen sinds oktober te bezoeken. De tijd lijkt er dan ook te hebben stilgestaan: het zwartgeblakerde plafond, gesmolten posters en nog een verloren glas op de bar. In de documentaire gaat Klene terug naar de plek, die in de afgelopen twintig jaar niet is aangeraakt.

"Ik kreeg wel even een verhoogde hartslag, maar het raakte me emotioneel niet heel erg", zegt Klene. Ze heeft voor zichzelf door erover te praten een positieve draai weten te geven aan de gebeurtenis. "Een dramatisch iets hoeft niet altijd negativiteit te betekenen. Het onderwerp is heel heftig, maar je kan er ook mooie leringen uit trekken."

Naar eigen zeggen gaat het nu "hartstikke goed" met Klene. Ze heeft een gezin met twee zoontjes, een van zes en een van drie, een leuke baan en veel vrienden om zich heen. "Ik ben een gelukkig mens. En inmiddels leef ik al langer met brandwonden op deze wereld dan zonder, dus ik weet eigenlijk niet meer beter."