En toen kwam corona: noodgedwongen het roer om

Ze zeggen allemaal: "En toen kwam corona...." Hun toekomstdromen en levenswerk gaan in rook op. De een bestierde festivals met zijn eigen bedrijf, de ander stond als cabaretier op de planken of was piloot. Nu klussen ze bij: als sloper, fietskoerier en youtuber.

Rosita Smeenk (22) werkte als piloot, is nu influencer

"Ik groeide op in Tanzania en wist van jongs af aan: ik wil piloot worden voor een humanitaire hulporganisatie. Ik haalde mijn commercieel vliegbrevet en verzamelde vlieguren, essentieel om die baan als piloot in Afrika te kunnen krijgen.

Zomers lang deed ik op Texel rondvluchten en werkte als skydivepiloot, waarbij je parachutisten dropt. Om met een groter vliegtuig te mogen vliegen en meer uren te maken, vond ik een baan op Sint Maarten. Ik werkte net twee maanden in dat paradijs en toen kwam corona. Ik moest halsoverkop terug.

Thuis dacht ik: ik kan nu heel verdrietig worden dat mijn nauwkeurig uitgestippelde planning in de soep loopt, of ik verzin iets nieuws. Ik had ooit een video gemonteerd: een dag uit het leven van een piloot. Op m'n account pilotbambi op YouTube werd die video enorm goed bekeken, intussen staat de teller op 258.000. Mensen willen blijkbaar mijn vliegavonturen zien. Ik had meer materiaal, van vliegreisjes in Zuid-Afrika, Texel of waar dan ook. Sindsdien gaat het rap: in twee maanden heb ik 20.000 abonnees.

En daar zit geld in. Je verdient aan de advertenties die Google plaatst onder je video's. Als ik een of twee video's per week plaats, dan kan ik er zo'n 2000 euro per maand aan overhouden.

Als corona straks voorbij is, kan ik het combineren. Ik vlieg, film en bouw een steeds groter netwerk op. Zodra mijn droom uitkomt om als piloot in Afrika te werken, dan ben ik echt een influencer. Want hoewel het woord vaak negatief klinkt, het kan ook positief zijn. Mijn doel is om anderen te helpen en met mijn video's te inspireren."

Joeri Coolen (29) werkte in evenementenbranche, is nu sloper

"Mijn zomer zou er anders uitzien ja. Samen met mijn broer begon ik tien jaar geleden JK Productions, een bedrijf in licht en geluid voor op feesten en festivals. Met 4 tot 12 man personeel en een grote vaste groep opdrachtgevers. De planning zat helemaal vol. En toen kwam corona.

Ik was op nog vakantie en dacht eerst heel even: best lekker om niet zeven dagen per week non-stop te werken. Maar al gauw drong het besef door. Dat je mogelijk alles kwijt bent, je levenswerk. Ineens is 95 procent van je tijd, vrije tijd. Normaal beantwoord ik 100 mails op een dag, nu nul. Daar word je creatief van.

Ik ben technisch en wil met mijn handen werken, dus de bouw is een goed alternatief. Een stabiele sector en heel overzichtelijk van 8 tot 5. Dus nu zeg ik ja tegen allerlei klussen: van elektriciteit aanleggen tot overkappingen bouwen. En sloopwerk, dat is het makkelijkste om aan te nemen.

Na corona hoop ik dat het werk in de evenementenbranche terugkomt, maar voor nu moet ik de grote klussen missen. Mijn werkplek is niet langer een enorm festivalterrein vol gezelligheid, maar de achtertuin van een particulier."

Martijn Crins (35) was cabaretier, is nu fietskoerier

"In 2009 won ik cabaretfestival Camaretten. Ik deed de finalistentoer en hield er weer mee op. Tien jaar lang bleef het bij theater als acteur, totdat ik vorig jaar besloot de duivel weer in de ogen te kijken. Ik plande een jaar om materiaal te verzamelen, deed 13 stand-up shows. En toen kwam corona.

Fietsen deed ik altijd al. Ik heb een enorme voorliefde voor de koers. Een vriend tipte me om mijn lege dagen wat structuur te geven, door als fietskoerier te gaan werken. Dat leek me wel wat: ik fiets graag, woon in de stad, maar ben liever buiten. Ik moet uitgelaten geworden, net als een hond.

Maar romantiseer het niet: fietskoerieren is niet voor iedereen. Je moet het lekker vinden om af te zien. Mijn lijf is veranderd, ik ben wat afgevallen en sta soms op met een algehele vermoeidheid in mijn lijf. Zo'n bakfiets is zwaar, zit ramvol en dan fiets je meestal ook nog met een kar erachter. Per dag gaan er soms wel 90 dozen door mijn handen. Dozen van de Zara, zo lullig is het ook. Al heb je ook een medicijnenronde, dat geeft meer voldoening.

Ik weet zeker dat beide banen elkaar zullen kruisen. Het fietsen door Amsterdam vormt inspiratie voor mijn stand-up werk. Ik krijg letterlijk een dwarsdoorsnede van de stad, een blik op de samenleving die uniek is. Je bent de postbode, je ziet de verschillen.

Maar alleen maar fietsen vanaf nu? Nee. Ik mis mijn werk ongelooflijk. De overheid steunt ook de culturele sector, maar het is totaal niet in verhouding. Er gaat meer geld naar de sierteelt dan naar ons. Terwijl de maatschappelijke waarde van cultuur bewezen groot is. Zeker nu we allemaal opgesloten zitten. Keer ik straks terug naar een verwoest landschap? Dat risico lopen we, met zijn allen."