De keuze is gemaakt. Er hangen nog drie jurken in de kast, maar Molly Scott-Cato pakt resoluut het geel met blauwe ensemble uit haar garderobe. "Deze draag ik tijdens de laatste stemming in het Europees Parlement. Die groene trek ik aan op de dag dat ik definitief Brussel verlaat. Dat is mijn campagnejurk, als groene politicus ging ik daarmee de deuren langs. Mijn strijdjurk."
Ze stopt de rest van haar kleren in de verhuisdozen die rondslingeren in haar Brusselse appartement. Aan het eind van de week komt de verhuiswagen. Ze is moe gestreden. Het kost haar moeite om de verslagenheid onder woorden te brengen.
Molly is een van de 30.000 Britten in Brussel. Ze werken bij de Europese instellingen (Parlement, Commissie en Raad), maar ook bij lobbykantoren of als diplomaat. Vrijdag vertrekt het Verenigd Koninkrijk uit de EU en zullen veel van hen Brussel verlaten.
De Britten hebben een eigen gemeenschap in de hoofdstad van Europa. Er is een Britse supermarkt, net buiten de hoofdstad, waar ze typische Britse producten verkopen, zoals de Christmas pudding. Een man die we tegenkomen is met zijn zoontje boodschappen aan het doen. Hij blijft. "Ik ben achter in de vijftig. Voor mij heeft het geen zin om een hele nieuwe carrière te beginnen. Ik maak me zorgen over de dertigers en veertigers die opeens iets heel anders moeten gaan doen."
Bidden voor de Britten
Bisschop Robert Innes van de Anglicaanse kerk komt ze dagelijks tegen. "Veel mensen zijn depressief. Ze voelen zich onbegrepen alsof hun hele levenswerk, al die uren die ze hebben gewerkt voor de Europese Unie, voor niks is geweest. Ze voelen zich afgewezen."
Op zondagochtend tijdens de kerkdienst wordt speciaal opgeroepen om te bidden voor de Britten in Brussel en op het eiland. "Om ze kracht te geven de lastige tijden te doorstaan."
De Britten vormen een hechte gemeenschap. Ze zien elkaar niet alleen tijdens de kerkdiensten of op het werk, maar ook op het schoolplein. Er is een bloeiende British school met veel sportactiviteiten. Er zijn cricketclubs, een Engelse boekshop en natuurlijk verschillende Britse cafés zoals de Harry Canary, waar ze bier hebben zoals thuis.
Ballingschap
Niet iedereen gaat terug. Er zijn Britten die het onder een nieuwe nationaliteit gaan proberen. Adam Bowering is, als medewerker in het Europees Parlement, Belg geworden. Hij heeft de test doorstaan en bezit nu een Belgische identiteitskaart.
Hoewel Adam nu formeel inwoner en burger van een ander land is, blijft hij zich Brits voelen. Hij leeft, en dat zeggen veel Britten, in ballingschap. Voor Molly is dat een stap te ver. "Ik ben en blijf Brits. Alleen al de manier waarop ik thee zet is gewoon op en top Brits. Ik heb Groot-Brittannië niet verlaten, mijn land heeft mij verlaten."
In de kerk wordt verder gebeden voor wijze besluiten en vrede, want daar is de EU ooit voor opgericht: om nooit meer oorlog tussen de Europese landen te hebben. Molly vecht ondertussen tegen haar tranen. "Ik wil geen afscheid. Geen afscheidszoenen, gewoon een hug, een stevige omhelzing is voldoende."
