Afgedankte Griekse ezels vaker opgevangen, tijd als werkdier voorbij

• Conny Keessen

  Correspondent Griekenland

Families met kinderen verdringen zich bij de ingang van Ezelland, een opvangcentrum voor ezels, gelegen in de heuvels buiten Athene. De eigenaars houden een open dag om mensen de kans te geven ezels te leren kennen. "Want de meeste mensen kennen ze alleen als werkdieren", zegt eigenaar Dimitris Stoupakis. "Ze weten niet dat het zachtaardige dieren zijn, die heel goede vrienden kunnen worden."

Ezelland is een van de plekken waar wordt geprobeerd de ongeveer 12.000 overgebleven Griekse ezels te redden, nu die niet meer als werkdier worden gebruikt. Er zijn al een tijd protesten tegen de behandeling van de ezels op het eiland Santorini, die toeristen de berg op moeten vervoeren. Verspreid over het land zijn inmiddels centra opgezet om dieren op te vangen en een tweede leven te geven.

Volgens Stoupakis bestaan nogal wat misverstanden over het karakter van de ezel, die als dom en koppig wordt gezien. "Het tegendeel is waar. Ze zijn heel geduldig, vriendelijk en intelligent. Ze denken alleen iets langer na voordat ze iets doen. Dat komt omdat ze moesten overleven in onherbergzame en soms gevaarlijk gebieden."

Nieuw thuis voor ezels

Het begon allemaal ongeveer vijf jaar geleden met een toevallige ontmoeting met een ezel, die terecht was gekomen in een opvang voor paarden. Stoupakis en zijn vrienden, die daar als vrijwilligers werkten, waren onder de indruk van de vriendelijke ezel Kitzo. Zo ontstond het idee om te helpen. Een stuk land werd gehuurd, en educatieve programma's werden opgezet om volwassenen en kinderen kennis te laten maken met ezels. Dat leverde genoeg geld op, zodat ook een opvang van verwaarloosde ezels kon worden opgezet.

"De bedoeling is voor die ezels, als ze fysiek en psychologisch zijn opgeknapt, een nieuw thuis te vinden." Dat is inmiddels met acht ezels gelukt, zegt Stoupakis. Ezelland krijgt uit heel Griekenland verzoeken om dieren op te nemen; nog altijd worden ezels in de steek gelaten. "Het zijn vaak oude of gewonde ezels die niet meer kunnen werken."

Een goed voorbeeld is Kotsos, een witte ezel, die met zijn bejaarde eigenaar leefde in het uiterste zuiden van de Peloponnisos. Toen de man twee jaar geleden overleed, namen de familieleden contact op met het opvangcentrum. Kotsos knapte duidelijk op, vooral door het gezelschap met andere ezels.

Danae, een van de vrijwilligers, kent hem goed. "Hij is heel lief en geduldig, en speelt graag. Alleen heeft hij de neiging dingen van mensen af te pakken." Meteen heeft hij mijn tas te pakken; de kinderen bij het hek moeten lachen.

Verder de heuvel op staan twee oudere mannen bij een groep ezels. "Ik steun dit project omdat ik bezorgd ben over het lot van de ezels in Griekenland", zegt Dionysios. "Het is goed dat particulieren dit initiatief nemen, want de overheid doet niets. Als dit soort boerderijen er niet waren, waren alle ezels al lang verdwenen."

Dionysios is ook verontwaardigd over de manier waarop ezels op het eiland Santorini worden behandeld. "Het is schandalig dat ze die dieren misbruiken om toeristen van de haven naar boven te vervoeren. Dat moet afgelopen zijn."

Inmiddels zijn er zeker zes opvangcentra voor ezels in Griekenland, ook op Santorini. Die worden allemaal gerund door buitenlanders, zegt Stoupakis. Ezelland is de enige Griekse opvang. In de weekeinden vinden er allerlei activiteiten plaats: van kennismaking en verzorging van de ezels tot korte en langere wandelingen.

"Wij zijn ook de enigen die met specialisten therapieën aanbieden, bijvoorbeeld voor gehandicapte kinderen. Ezels zijn daar, omdat ze klein van stuk zijn en een zachtaardig karakter hebben, uiterst geschikt voor."