Positie van beperkten verslechterd: 'Onze wereld is gemaakt voor lopende mensen'

Drie jaar geleden ging het VN-Verdrag voor mensen met een handicap in, om hun positie te verbeteren. Maar, zo stellen belangenbehartigers vandaag, de positie van mensen met een beperking is juist verslechterd.

"Ik zie wel dat er iets wordt geprobeerd, maar eerlijk gezegd merk ik er weinig van dat de overheid superactief op ons inzet", zegt Jiska Stad-Ogier. In Nederland leven zo'n 2 miljoen mensen met een beperking en zij is één van hen.

Stad-Ogier heeft een hersenbeschadiging waardoor haar spieren niet goed aangestuurd worden. Lopen gaat daardoor moeizaam. Buitenshuis zit ze in een rolstoel, binnen is ze snel vermoeid door chronische pijn. "Ik heb het helemaal geaccepteerd dat ik deze handicap heb. Ik ben blij met mijn rolstoel want die geeft me veel vrijheid. Maar de wereld is gemaakt op lopende mensen", vertelt ze.

De belangrijkste conclusie die vijf belangenbehartigers vandaag trekken, is dat er wel meer aandacht is voor mensen met een beperking, maar dat het niet geleid heeft tot vooruitgang. Stad-Ogier merkt dat zelf ook. Ze heeft eigenlijk een aangepaste woning nodig, maar door lange wachtlijsten en ingewikkelde aanvragen, woont ze in een gewoon studentenhuis.

"Deze woning voldoet eigenlijk niet, omdat ik niet kan manoeuvreren met m'n rolstoel." Ook mag haar keuken niet worden aangepast, want als ze afgestudeerd is moet ze eruit. "Een seniorenwoning zou prima voldoen, maar daar kom ik niet voor in aanmerking."

De afwas laat ze over aan haar man. Net als het koken of iedere andere vorm van huishouden:

Ondanks dat ze dankzij haar rolstoel zelf mobieler is geworden, wordt ze door de maatschappij nog vaak beperkt. Ze beschrijft een avondje weg met vrienden:

"We gingen met z'n allen naar een schouwburg, maar zo'n gebouw is gemaakt met het idee van 'een mooie buitenkant en een chique trap voor de deur'. Daarna wordt er pas aan gedacht dat het ook toegankelijk moet zijn voor mensen in een rolstoel."

Daardoor is Stad-Ogier aangewezen op een zij-ingang en moet ze aanbellen om binnen te komen. "Op het moment dat ik dan binnen sta, ben ik mijn vrienden kwijt."

Onder het minimumloon

Volgens haar werkt het VN-verdrag maar tot op zekere hoogte. Nederland krijgt nu regels opgelegd maar of je als beperkte ook echt kan participeren hangt ook af van andere factoren, zegt ze. "Zoals dat ene trapje of die zij-ingang."

Veel mensen met een beperking zijn werkloos en leven in armoede. Ook Stad-Ogier ziet het financieel somber in. "Er ligt nu een voorstel dat ik onder het minimumloon kom, terwijl ik jarenlang heb gestudeerd en veel extra kosten heb."

Haar woning moet groter omdat ze er met haar rolstoel in moet leven, ze is jaarlijks haar eigen risico kwijt en ze heeft allerlei eigen bijdragen, somt ze op. "Het leven is duurder maar omdat ik een beperking heb, zit ik onder het minimumloon."

Stad-Ogier is nu aangewezen op de hulp van haar man en vrienden, maar ze is bang dat ze juist daardoor in een sociaal isolement komt. "Ik vraag hen al de hele dag van alles en ze moeten ook op me wachten als ik bijvoorbeeld via de andere ingang ga."

Ze is bang dat als ze blijft vragen, ze geen vrienden meer overhoudt: "Het maakt het zo moeilijk voor me om gewoon een goeie vriendin te zijn. Om sociaal mee te komen."

Ze hoopt dat instanties en beleidsmakers eens wat vaker een oproep doen aan mensen met een beperking om mee te denken. Zodat ze al bij het ontwerp van wetten en gebouwen kunnen kijken waar beperkten tegenaan lopen.

"Ik hoop dat ik straks mijn leven kan leiden zoals ik dat wil, met een baan die bij me past. In plaats van dat ik geremd wordt door wat de wereld voor mij regelt."