Emmy's waren divers: 'Series en films moeten een afspiegeling zijn'
Een zwarte homoseksuele acteur, een dragqueen, een dwerg en een Afro-Latino acteur: allemaal stonden ze dit jaar op het podium om een Emmy Award in ontvangst te nemen. Dat zorgt voor enthousiaste reacties onder LHBTQ'ers en diverse bevolkingsgroepen die zichzelf tot nu toe weinig vertegenwoordigd zagen op het witte doek.
"Ik vind het opvallend dat er meer gekleurde winnaars zijn en dat er steeds meer hoofdrollen in series en films door mensen met een diverse achtergrond ingevuld worden", zegt Reguillo Wijngaarde, organisator van het jaarlijkse Da Bounce Urban Film Festival (DBUFF), waar vooral films met een gekleurde cast worden getoond die in Nederland niet in de bioscopen draaien.
Volgens hem is diversiteit geen taboe meer, maar hebben vooral witte filmmakers het voor het zeggen, waardoor overwegend witte acteurs het doek domineren. "Het misverstand dat in de filmwereld leeft, is dat een zogenaamde zwarte serie niet commercieel is, dat je daarmee geen advertenties verkoopt en dat er niemand kijkt. De afgelopen 7 jaar is het tegendeel daarvan wel bewezen door films als Black Panther en Hidden Figures."
Ook filmcriticus Julius Koetsier ziet dat er meer focus ligt op diversiteit, maar: "de Emmy's gaan nooit alleen over talent. Het gaat voor een groot deel ook om wat populair is."
Weinig divers
Voorafgaand aan de uitreikingen van de Emmy Awards, de prestigieuze prijs voor televisieproducties, was er kritiek: De nominaties zouden te weinig divers zijn. Er stonden slechts 26 gekleurde acteurs op de lijst van bijna 200 kanshebbers, tegenover 38 in 2018.
Ondanks die kritiek stond het evenement dit jaar in het teken van diversiteit. Billy Porter is de eerste openlijk Afro-Afrikaanse homoseksuele acteur die een Emmy wint. Michelle Williams kreeg lof en bijval voor haar toespraak over gelijkwaardige salarissen voor vrouwen, met name gekleurde vrouwen. Patricia Arquette bracht in tranen een eerbetoon aan haar overleden transgender zus en pleitte voor de rechten van transgenders.
Er waren nog meer opvallende winnaars: Ben Whishaw, openlijk homoseksueel, kreeg een Emmy voor beste bijrol in de miniserie A Very English Scandal en ook dragqueen RuPaul kreeg een Emmy. De aan dwerggroei lijdende Peter Dinklage kreeg een Award voor zijn rol in Game of Thrones.
Zwarte acteurs
Billy Porter schrijft dus geschiedenis met zijn Emmy voor zijn rol Pray Tell in Pose, een serie over de LHBTQ-ballroom scene in New York in de jaren 80. De acteur citeerde in zijn speech auteur James Baldwin: "het heeft me jaren gekost om het vuil dat ik over mezelf heb geleerd en half geloofde, uit te spugen, voordat ik in staat was op deze aarde rond te lopen alsof ik het recht had hier te zijn."
Wijngaarde begrijpt dat signaal: "het is ontzettend moeilijk voor zwarte acteurs om door te breken. De filmwereld is ouderwets en traditioneel. Kwaliteit is niet de norm, het gaat er vooral om of een film geld opbrengt." Daarom is het bijzonder dat Porter deze prijs wint, zegt hij: "zowel het homoseksuele als extravagante van Porter vertegenwoordigen niet de mainstream. Dat hij ook nog eens zwart is, maakt de norm dubbel afwijkend."
Rare afwegingen
Naast Porter stond er nog een zwarte acteur op het podium. De 21-jarige Jharrel Jerome won een Emmy voor zijn rol in When They See Us, het verhaal van vijf zwarte tieners die ten onrechte worden veroordeeld voor verkrachting. Jerome is de eerste Afro-Latino die een Emmy wint.
Wat Koetsier betreft, had dit jaren eerder mogen gebeuren: "de afwegingen die worden gemaakt zijn soms raar. Zo heeft het misdaaddrama The Wire nooit een Emmy gekregen. De gesuggereerde reden: de serie is te zwart, de cast is zwart en het speelt zich af in een zwart milieu."
In Amerika is een inhaalslag gaande wat diversiteit in films betreft, ziet Wijngaarde. "Waar je niet kan aanhaken op de reguliere markt, pakt de community het zelf op. Zo zie je dat de onafhankelijke zwarte filmmaker Tyler Perry op dit moment de meest succesvolle is. En ook acteur Will Smith is zijn eigen productiemaatschappij begonnen."
De filmwereld heeft hierin een verantwoordelijkheid, meent Wijngaarde. "Series en films moeten een afspiegeling zijn van de wereld zoals die is."
Wit en conservatief
Zowel Wijngaarde als Koetsier vinden dat Nederlandse producenten hier een voorbeeld aan kunnen nemen. "Ook in Nederland is de filmwereld nog steeds wit en conservatief. Als je het wil maken als acteur, gaat het om wie je kent. Je ziet toch vaak dat acteurs van kleur niet in dat witte netwerk zitten", zegt Koetsier.
Volgens Wijngaarde spant Nederland daarbij de kroon: "In populaire series en films zie je nauwelijks tot geen zwarte mensen in de hoofdrol. We hebben het de afgelopen jaren bijgehouden: het gaat dan om 1 procent. Maar 1 procent".
