Duizend keer F1: van briljante Senna naar Huub als baanvulling
Vanwege de aanstaande duizendste Formule 1-race die meetelt voor het WK, is er momenteel veel belangstelling voor de historie van de koningsklasse van de autosport. Vier insiders vertellen over hun mooiste F1-herinnering.
Mark Koense (F1-historicus, manager Racing Team Nederland en hoofdredacteur RTL GP Magazine)
"1982 was het jaar waarin ik de Formule 1 ontdekte. Als 10-jarige was ik getuige van een legendarisch en veelbewogen seizoen. Ongekend: elf winnaars in zestien races. Maar ook: twee dodelijke ongelukken, zware crashes en de verrassende terugkeer van Niki Lauda."
"Keke Rosberg werd wereldkampioen met slechts één GP-zege. Een seizoen om nooit te vergeten."
"De meest memorabele race was de Grand Prix van Duitsland. Didier Pironi reed in de kwalificatie in Hockenheim de snelste tijd, maar verbrijzelde vervolgens zijn benen door een vreselijke crash. Het einde van zijn carrière, terwijl hij op weg was naar de wereldtitel."
"De enige Ferrari-coureur aan de start was daardoor Patrick Tambay. De Fransman was een verhaal op zich: ingehuurd nadat Gilles Villeneuve eerder dat seizoen was verongelukt in Zolder. Tambay was een goede vriend van Gilles, maar had zijn beste tijd als coureur eigenlijk wel gehad."
"Tambay reed in de mooiste Ferrari ooit, met Villeneuves nummer 27. En hij won. Triomf en tragedie wisselden elkaar in rap tempo af."
"De zege was verrassend, mede mogelijk gemaakt door achterblijver Salazar die raceleider Nelson Piquet van de baan kegelde. Piquet haalde zijn gram met een bokswedstrijd in de Ostkurve."
"Ik zag het allemaal live voor mijn neus gebeuren op de Duitse televisie. Heel bijzonder."
"Bij de meeste grand prixs was je toen aangewezen op radio. Op maandag werd het ergens in de hoek van de krant weggedrukt. Het was een beetje alsof ik naar de maanlanding zat te kijken."
Jeroen Bleekemolen (autocoureur, voornamelijk actief in 'endurance', zoals de 24 Uur van Le Mans)
"Ik ben als het ware opgegroeid tijdens de grand prixs van Monaco. Ik heb er bijna niet een gemist. Heb zelf veel in het voorprogramma van de Formule 1 gereden, maar was er ook vaak omdat mijn vader Michael er moest racen.
"De geschiedenis van Monaco staat op mijn netvlies. Vooral 1992 komt nog vaak bovendrijven. Ik stond als 10-jarige langs de baan te springen toen Senna won. Het was een daverende verrassing."
"Nigel Mansell was de gedoodverfde winnaar. Zijn Williams was veel sneller, maar hij kreeg in de slotfase problemen en moest een pitstop maken. Senna greep de leiding en moest toen Mansell van zich afhouden in de laatste rondjes."
"Dat ging op zijn Senna's: blokkeren, afsnijden, alle middelen werden ingezet. Ik genoot, want ik was een groot Senna-fan. Hij is ook echt een coureur die de sport groot heeft gemaakt, zeker door zijn rivaliteit met Alain Prost."
"Monaco 1992: een mooie race in een mooi tijdperk. De auto's zagen er verschrikkelijk gaaf uit destijds. Dikke banden, dikke vleugels, ouderwetser en spartaanser. En gevaarlijker, maar fantastisch om als kind van dichtbij mee te maken."
Kees van de Grint (namens Bridgestone bandenstrateeg van Michael Schumacher bij Ferrari)
"In duizend grand prixs heb ik veel inhaalmanoeuvres, crashes en drama gezien, maar uniek was Brazilië in 2008. Met Felipe Massa die dacht dat hij wereldkampioen was geworden. Maar hij bleek te vroeg te hebben gejuicht."
"Massa had het eigenlijk laten liggen dat seizoen. Ayrton Senna zou in diezelfde auto allang kampioen zijn geweest, die was briljant."
"De GP was aanvankelijk niks bijzonders. Ik stel me bij een race voor dat er wordt ingehaald, maar dit was gewoon een optocht. Een saaie vertoning, maar na een uur veranderde dat. Het begon te regenen."
"Formule 1 heeft dat vaak nodig, invloed van buitenaf. Zoals regen. Dan wordt het spannend. We hadden de eerste 65 ronden kunnen overslaan, maar aan het eind zat ik op het puntje van mijn stoel."
"De slotfase. Massa leidt, Hamilton ligt vijfde. Precies genoeg om de wereldtitel te pakken. Hamilton gaat geen fout meer maken, voorspel ik op de radio."
"Maar ik zit mis. Hij verslikt zich in een bocht, Vettel steekt hem voorbij. Hamilton zesde. Dat betekent dat Massa kampioen wordt. Hij leidt zijn thuisrace. Onbedreigd."
"De laatste ronde. Dit is te gek voor woorden. Ik gun het Felipe Massa en Ferrari, maar snap niet dat Hamilton dit nog uit handen kon geven. Onvoorstelbaar. Dan verdien je het ook niet."
"Finish. Massa wint de race en is wereldkampioen. Sensationeel. Geen woorden voor. Maar dan gebeurt het: Hamilton passeert de glibberende Timo Glock en wordt alsnog vijfde."
"Ik was er stil van. Felipe was driehonderd meter lang wereldkampioen. Zijn familie, het publiek, iedereen was al aan het juichen. Hamilton met gevoel voor understatement op de boordradio: 'Dat scheelde weinig.' Typisch Engels."
"Met de wijsheid van nu is de titel bij de goede coureur terechtgekomen. Massa was een goede rijder, Hamilton een topper."
Huub Rothengatter (Formule 1-coureur in 1984, 1985 en 1986, 0 WK-punten)
"Ik kan hier wel gaan opscheppen over mijn beste resultaat: de zevende plaats in Adelaide. Maar er kwamen er maar acht over de finish. Mijn mooiste herinnering is Canada, juni 1984. Mijn eerste Formule 1-race met de Spirit.
"Het was compleet bizar. Drie jaar daarvoor, in 1981, had ik mijn laatste race gereden in de Formule 2. In 1982 wilde ik Formule 1 rijden, maar er was geen geld. Mijn tekort aan talent moest gecompenseerd worden met zoveel sponsorgeld dat ik het niet rond kreeg.
In 1983 brak in mijn rug tijdens een conditietraining. Heb maanden in het ziekenhuis gelegen met pennen in mijn rug. Ondanks alles dacht ik: als ik nog kan lopen, ga ik Formule 1 racen."
"En toen kwam de vraag, pakweg tien dagen voor de Grand Prix van Canada. De Spirit-teambaas belde dat ik me kon inkopen. Coureur Mauro Baldi had geen sponsorgeld meer. Het was een noodlijdend achterhoedeteam. Ze dachten: laten we dan in godsnaam Huub maar bellen.
"Wil je F1 rijden, Huub?', vroegen ze. Ja, natuurlijk!"
"Zo is mijn carrière in de Formule 1 begonnen. Vijftigduizend dollar per wedstrijd. Ik moest het bij elkaar harken, maar dat is me op een of andere manier toch gelukt."
"Maar ik had al drie jaar geen race gereden. Ging vanuit het ziekbed naar de Formule 1. Zonder getest te hebben, sprong ik in het diepe. Een kamikazeactie. Totaal onvoorbereid, maar het ging om de kick. Ik had de bibbers op het circuit. Liet de auto bij de eerste training drie keer afslaan van de zenuwen."
"Uiteindelijk wende het. Ongelooflijk hoe snel een mens kan gaan, dankzij 1.000 PK. Maar ik was baanvulling. Ik joeg het veld voor me uit. Het had niks met autoracen te maken."
"Toch heeft dat weekend me ongekend veel voldoening gegeven. Op zaterdag in de kwalificatie ging het best goed: 24ste. Ruim zeven seconden langzamer dan de polepositiontijd van Nelson Piquet, een tijd waar Baldi ook op uit zou zijn gekomen."
"Ik zat helemaal in mijn eigen bubbel. Was euforisch. En vervolgens verziekte ik Keke Rosbergs snelle ronde omdat ik hem compleet over het hoofd zag. Met een kapotte neus keerde ik terug bij het team."
