Mama Lambert overleefde genocide Rwanda en helpt nu andere slachtoffers
In Den Haag is herdacht dat precies 25 jaar geleden in Rwanda de genocide begon. Tutsi's en gematigde Hutu's werden honderd dagen lang massaal vermoord door extremistische Hutu's. De volkerenmoord in 1994 kostte het leven aan circa een miljoen mensen en tussen de 250.000 en 500.000 vrouwen en meisjes werden verkracht.
Ook de Rwandese Mama Lambert liep mee in de herdenkingsmars in Den Haag. Zij verloor bij de genocide 78 leden uit haar familie, maar wist als door een wonder zelf te ontkomen. In 2015 schreef ze haar ervaringen op in het boek Voor wie niet in wonderen gelooft.
"Het is een zware dag voor mij, erg emotioneel. Maar het is goed om vandaag te denken aan onze familie, onze vrienden, kinderen, echtgenoten. Het is een dag waarin we met de wereld delen wat er in Rwanda is gebeurd."
Bekijk hieronder beelden van de herdenking in Den Haag:
Buurman
Haar naam was niet altijd Mama Lambert. Voor de genocide van 1994 in Rwanda heette ze Beata Mukarubuga. Ze was gelukkig getrouwd, had acht jonge kinderen en een goede baan als onderwijzeres op een basisschool.
Dat veranderde allemaal in 1994 toen de genocide begon. Beata's buurman kwam langs en vermoordde haar man en vijf van hun acht kinderen. Ook haar ouders, zussen en broers verloren op die dag hun leven.
Familiefoto
Beata vluchtte de bossen in met de 1-jarige baby Lambert op haar rug en wist te overleven. Haar naam Beata betekent 'de gezegende', maar zo wilde ze niet meer heten. Sindsdien gaat ze door het leven als Mama Lambert, de moeder van Lambert, de baby waarmee ze aan de genocide wist te ontkomen.
Twee jaar voor de genocide werd de laatste familiefoto gemaakt. Bijna iedereen op die foto is dood. "Het is verschrikkelijk. Ik was getraumatiseerd."
Mama Lambert kreeg hulp van Solace Ministeries, een christelijke organisatie die genocide-overlevenden helpt de gebeurtenissen te verwerken. "En nu geef ik zelf ook therapie", vertelt ze.
"Solace is als een tweede familie voor mensen die hulp zoeken. Ik geef groepstherapie en bezoek de mensen ook thuis, in het ziekenhuis of op school. We danken God dat hij ons beschermde, we zingen, we dansen en we delen verhalen."
De vreselijke gebeurtenissen brachten haar geloof niet aan het wankelen. "Het zijn mensen die ons vermoordden, niet God", zegt ze daarover. "We kunnen niet vergeten wat ons is overkomen. Want vergeven is niet vergeten. Maar we vergeven om ons land weer op te kunnen bouwen."
