'Constant' is het toverwoord voor volleybalsters in jacht op medailles
Aan de top komen is één ding, daar blijven is een ander: het is een gevleugeld gezegde, zeg maar gerust cliché, in de sport. Voor de volleybalsters geldt een variant: in de toptien komen is één ding, een medaille pakken een ander.
Volgens bondscoach Jamie Morrison hebben de Oranjevrouwen in Japan, waar Nederland vierde werd op het WK, bewezen dat ze met elk land kunnen wedijveren. Maar de beloning in de vorm van een gouden, zilveren of bronzen medaille bleef uit.
"Als je de halve finale tegen Servië bekijkt, daarin zaten kleine reeksen van twee of drie punten waarin we de focus verloren", doceert Morrison. "Tegen de topvier van de wereld moet je de hele tijd gefocust blijven, spelen op het toppunt van je fysieke en mentale mogelijkheden."
'Zo lang zo scherp blijven'
"Dat leren we", vervolgt Morrison. "We zijn al in staat dat langer vast te houden, maar dat moeten we blijven ontwikkelen. Dat heeft te maken met ervaring, maar je moet ook mentaal in staat zijn om zo lang zo scherp te blijven en fouten direct van je af te zetten."
Die constante focus, een hele wedstrijd maximaal presteren, haalt ook Lonneke Slöetjes aan als voornaamste verbeterpunt om over twee jaar op de Olympische Spelen wél een medaille te pakken.
"Wij laden ons op voor zo'n wedstrijd tegen USA, gooien alles eruit en de ontlading is vrij groot. Dat opladen hebben we keer op keer gedaan, maar het niveau dat we op bepaalde momenten tegen de VS hebben gehaald, hebben we niet constant kunnen halen."
'De hele tijd terugvechten'
"We gaan steeds gelijk op met de topteams, maar dan is er één serie waarin we niet doorpakken", vervolgt Slöetjes. "De andere teams laten dat niet gebeuren. Dat is het verschil. We vechten ons wel weer terug, maar dan is er weer een serie waarin het tegenzit. Je bent eigenlijk de hele tijd maar weer aan het terugvechten. Dat zag je dit toernooi een paar keer."
Bondscoach Morrison benadrukt dat die laatste stap, naar de topvier, een uitermate lastige is. "Het is niet makkelijk, maar ook niet moeilijk om in de toptien te komen. De topvier is een ander verhaal."
Het verschil zit hem in de verhouding training-rendement. "Het is gemakkelijk om grote veranderingen door te voeren, omdat die spannend zijn, je ziet elke dag dat je beter wordt", schetst Morrison.
"Maar op het eind heb je drie, vier maanden nodig om kleine vorderingen te maken die samen een achtste van een punt opleveren. En daar moet je er vier, vijf of zes van maken als groep. Dat is het lastigste om te doen en dat kost tijd."
Positieve draai
Hoewel de teleurstelling na het missen van een WK-medaille groot was, weet Slöetjes er - met een glimlach - een positieve draai aan te geven. "Ruimte voor verbetering is toch fijn? Als je nu al piekt, wat moet je dan op de Spelen nog doen?"