Marip Lu (17) wist na zes jaar te ontsnappen aan haar verkrachters

Marip Lu is zeventien als ze wordt ontvoerd en verkocht. Het meisje uit Myanmar belandt in een jarenlange hel: ze wordt door een Chinese familie gebruikt als seksslaaf en werkster.

Nu, bijna anderhalf jaar na haar ontsnapping, vertelt ze haar gruwelijke verhaal aan het Amerikaanse persbureau AP. Over de geregelde verkrachtingen, de pakken slaag die ze kreeg en ook over haar zoontje, dat ze in China moest achterlaten.

Eenmaal veilig in Myanmar vertelde Marip Lu haar verhaal aan persbureau AP:

Marip Lu's lijdensweg begint in september 2011 als ze de grens in het noorden van Myanmar oversteekt, omdat ze een baantje kan krijgen in een barbecuerestaurant. Haar moeder had haar afgeraden te gaan. "Je bent nog te jong", had ze gezegd. "Je bent Myanmar nooit uit geweest. Je bent nog nooit ergens alleen naartoe gegaan."

In China eet ze een kom noodles. Al snel wordt ze duizelig. Haar zicht wordt wazig en ze verliest het bewustzijn.

Gedwongen huwelijk met zwakbegaafde zoon

Als ze weer bijkomt, zit ze achter op een rode motorfiets. Een dikkige man houdt haar met een hand vast. Ze zoekt naar haar telefoon, maar die is verdwenen. Net als haar identiteitsbewijs en het beetje geld dat ze had meegenomen.

Ergens in China wordt ze eerst in een bus gestopt en later nog in een auto. Een paar dagen duurt de reis, totdat ze aankomt bij een huis waar een echtpaar van middelbare leeftijd haar enthousiast onthaalt.

Marip Lu heeft geen idee waar ze is en ze kan het ook niet vragen, want ze spreekt hun taal niet.

Zes jaar lang woont ze bij dat gezin in de provincie Hunan, 2700 kilometer van haar woonplaats vandaan. Vader en moeder dwingen haar te trouwen met hun verstandelijk beperkte zoon, die meer interesse heeft in zijn tv dan in haar.

Ze slaapt op de kamer van de zoon, maar heeft van hem niet veel te vrezen. Wel van zijn vader en moeder, die haar mishandelen en verkrachten. Iets wat zij tegenover AP overigens ontkennen.

Na anderhalf jaar wordt ze ziek. Ze moet 's ochtends overgeven, waarna de vrouw des huizes haar meeneemt naar een kliniek. Daar blijkt dat Marip Lu vijf weken zwanger is. Op 23 september 2013 bevalt ze van een kerngezonde jongen, die ze Erzi (zoon) noemt.

Volgens Marip Lu is de vader des huizes ook Erzi's vader, maar tegenover AP wil hij daarover niets zeggen.

De eerste keer dat ze in de ogen van haar zoon kijkt, wordt ze bevangen door een gevoel dat ze lange tijd niet heeft gekend: liefde. Als het (seksuele) geweld een paar maanden later weer doorgaat, voelt ze zich anders. Het kindje is haar troost, ze voelt zich niet langer alleen.

Marip Lu zou waarschijnlijk nooit zijn vrijgekomen als ze niet op een dag in het huisvuil een oud mobieltje vindt. Met wat achtergehouden boodschappengeld koopt ze een simkaart, waarmee ze lukraak nummers in Yunnan belt. Die provincie grenst aan Myanmar.

Weken duurt het voordat ze iemand te spreken krijgt die ze begrijpt. De vrouw blijkt via-via in staat om een telefoonnummer van de familie van Marip Lu te krijgen.

Een paar dagen later pleegt de Myanmarese een telefoontje waarvan ze niet had gedacht het ooit te kunnen plegen. "Marip Lu?", vraagt haar moeder. "Ja, mama. Ja", antwoordt ze in tranen.

Het eerste contact is gelegd, maar nog altijd heeft Marip Lu geen idee waar ze wordt vastgehouden. Een door haar familie ingeschakelde vrouwenrechtenorganisatie weet een truc. Die laat haar een bericht sturen met locatiegegevens, waarna blijkt dat ze diep in China zit.

De organisatie schakelt de lokale politie in. Na maanden komen er eindelijk agenten aan de deur bij het huis waar Marip Lu zit. Ze wordt meegenomen naar het bureau en verhoord. Tot haar eigen verbazing wordt ze vervolgens weer teruggebracht naar de Chinese familie. Mogelijk zijn de agenten omgekocht of zien ze de ernst van de zaak niet in.

Het wordt tijd voor plan B. Ze zou door een chauffeur van de hulporganisatie worden opgepikt en die zou haar terugbrengen naar Myanmar. Zonder haar zoon Erzi, want hij is Chinees staatsburger en ze willen hem niet ontvoeren.

Op 3 mei 2017 is het zover. Nadat ze voor de laatste keer haar zoontje van school heeft gehaald, pakt ze haar weinige bezittingen bij elkaar. Ze zegt tegen Erzi dat hij naar de keuken moet gaan en daar op zijn middageten moet wachten. Ze durft hem geen gedag te zeggen, omdat ze anders zeker weet dat ze niet meer weg wil.

Ze stapt op de motorfiets van de familie waarvan ze de sleutel heeft en scheurt zo hard als ze kan weg. In een nabijgelegen plaats stuurt ze de chauffeur een berichtje, waarna ze enkele uren later wordt opgehaald. Een paar dagen later is ze weer thuis.

Zoon nooit meer zien

Voor haar familie is het net alsof ze is teruggekeerd uit de dood, schrijft AP. Maar van het onschuldige meisje dat zes jaar geleden verdween, is weinig meer over. "Ze praat in haar slaap", vertelt haar moeder. "Soms schreeuwt ze ook of roept ze dingen als 'blijf van me af'."

Nu, meer dan een jaar na haar ontsnapping, wil ze niets liever dan haar zoon weer in haar armen sluiten. Maar dat lijkt vrijwel uitgesloten. Van de meer dan 200 Myanmarezen die de vrouwenrechtenorganisatie sinds 2011 bevrijdde, kon geen enkele haar kinderen meenemen.