In glamourwereld NBA blijft Kerr de geëngageerde topcoach
Golden State Warriors versus Cleveland Cavaliers. De affiches liggen er nog van vorig jaar. En het jaar daarvoor. En het jaar daarvoor. Voor de vierde keer op rij treffen beide teams elkaar in de NBA Finals, de strijd om de titel in de Amerikaanse basketbalcompetitie. Donderdagnacht (Nederlandse tijd) is het eerste duel.
Namens de Warriors staat een opvallende man naast de zijlijn: Steve Kerr, voormalig profspeler met het brein van een professor en het lichaam van een topatleet. Vier jaar coach van Golden State Warriors, vier keer finalist. Een waanzinnig goede schutter als speler. Een briljant coach en een uitgesproken stem in het verhitte publieke debat in Amerika.
Vijftien jaar vol afstandsschoten
Steve Kerr is een goede speler, in ieder geval goed genoeg voor 15 seizoenen en 910 wedstrijden in de NBA. Kerr valt vooral op door zijn uitstekende afstandsschot bij teams als Chicago Bulls, Cleveland Cavaliers en San Antonio Spurs.
Kijk maar eens naar zijn 'best-of-filmpjes': veel schoten vanaf de driepuntslijn, weinig dunks. Nog altijd staat Kerr eerste op de ranglijst aller tijden met het hoogste percentage raak geschoten driepunters. Stephen Curry, de sterspeler van de Golden State Warriors, zit zijn coach wat dat betreft op de hielen.
Kerr wordt een beetje extra bekend door een duw- en trekpartijtje met Michael Jordan. De normaal keurige en vrij hartelijk ogende man laat zich tijdens een training van de Bulls van een andere kant zien. Dat gebeurt in 1995, Kerrs tweede seizoen bij de Chicago Bulls en het eerste seizoen van Jordan na zijn kortstondige en mislukte honkbalavontuur.
Op de vuist met Jordan
'His Royal Airness' is chagrijnig en wil zich bewijzen als de leider van het team. Tijdens een hard oefenpotje komt hij Kerr steeds tegen. Overtreding na overtreding wordt gemaakt. Met een fikse portie scheldwoorden en intimiderende opmerkingen laat Jordan zijn ongenoegen blijken.
De veel kleinere Kerr (1.90 meter vs. Jordans 1.98 meter) praat terug en geeft een duw. De situatie ontspoort. Vuisten vliegen door de lucht. Kerr vecht terug. "Ik was een beetje dat jongetje uit Jurassic Park dat wordt aangevallen door de velociraptor", zei Kerr jaren later. "Ik had geen kans. Het was een zooitje. We schreeuwden naar elkaar."
Kerr eindigt met een blauw oog. Jordan biedt niet veel later zijn excuses aan. Kerr heeft hierna naar eigen zeggen geen last meer gehad van Jordan.
Het incident laat ook zien dat Kerr een rauwe laag heeft onder zijn kalme uiterlijk, verklaart hij later: "Van buiten ben ik erg relaxed, maar je kan mij wel prikkelen. Je kunt het verkeerde knopje raken, zeker toen ik nog speelde. Normaal gesproken zou ik dat zelf doen, zou ik mijzelf een tik geven, maar ik kon zo boos worden, zoals op die dag, dat ik kon ontploffen."
Na dit incident draaien de Bulls een topseizoen. Ze winnen 72 keer en verliezen slechts tien keer. Een record dat in 2016 verbroken werd met 73 zeges. Door wie? Door de Warriors van de coach Kerr.
Kerr neemt Jordan in de maling
Hoe ging het verder tussen Jordan en Kerr? In de zesde wedstrijd van de NBA-finale van 1997 krijgt Jordan kort voor tijd de bal. Hij wordt gedekt. Jordan ziet een man vrij staan: Steve Kerr. Die krijgt de bal en legt met nog enkele seconden te spelen aan. Hij schiet de winnende punten binnen.
Tijdens de huldiging van de Bulls krijgt Kerr de lachers op zijn hand door te stellen dat hij Jordan uit de brand moest helpen. 'His Royal Airness' kan er hartelijk om lachen.
Waar Kerrs basketballoopbaan traditionele trekken vertoont (speler bij een goede universiteit, speler bij een goede NBA -club, bestuurder bij een club en nu coach), is zijn persoonlijke leven heel wat minder traditioneel.
Steve's vader Malcolm was Midden-Oostenexpert en trok voor zijn werk de wereld over. Steve is bijvoorbeeld geboren in Libanon en bracht als kind tijd door in onder meer Egypte, Frankrijk en Tunesië.
Vader Kerr wordt vermoord
Op 18 januari 1984 wachten twee mannen Malcom Kerr op buiten zijn kantoor op de American University in Beiroet waar hij de scepter zwaait. Met twee schoten in zijn achterhoofd wordt de 52-jarige vader van vier kinderen geëxecuteerd. Jaren later zal Iran verantwoordelijk worden gehouden voor de aanslag.
Steve blijft na overleg met zijn familie in Tucson, Arizona (waar hij naar de universiteit gaat) om een basketbalwedstrijd te spelen. De dood van zijn vader laat diepe sporen na.
Tegen de Chicago Tribune zei hij in 1993: "Voordat mijn vader werd vermoord, was mijn leven ondoordringbaar. Slechte dingen gebeurden bij andere mensen. Ik dacht dat ik immuun was voor iets als dit, net als mijn familie. Zo'n gebeurtenis opent je ogen. Ik leerde erdoor begrijpen welke pijn anderen voelen, het effect dat de dood kan hebben."
Steve Kerr is - net als zijn vader - een man die geeft om anderen. Scroll eens door z'n twitteraccount. Daarop staan weinig berichten over hemzelf, zijn fijne leven als coach in een topcompetitie of spannende wedstrijden die komen. Wel staan er tientallen berichten over maatschappelijke thema's als vuurwapengeweld en de hervorming van wapenwetten in Amerika.
Dat Kerrs vader is doodgeschoten, draagt bij aan zijn woede over het vuurwapengeweld in Amerika, maar Kerrs visie blijft niet beperkt tot wapens. Hij lijkt zo'n beetje voor alle grote maatschappelijke debatten de aangewezen sportman om een mening te geven. Terwijl de eigenaren van grote sportclubs massaal onder tafel duiken en andere coaches ervoor kiezen om te zwijgen, laat hij zich horen.
Kerr laat geen spaan heel van NFL
Zoals vorige week. De steenrijke, vooral blanke eigenaren van de teams in de National Football League (NFL) bepaalden dat spelers niet meer mogen knielen aan de zijlijn uit protest tegen politiegeweld. Doen ze dat wel, volgt een boete. De spelers moeten in de kleedkamer blijven om zo achter gesloten deuren te protesteren.
Kerr liet geen spaan heel van de NFL-maatregel: "Ze proberen gewoon om het volkslied te gebruiken als vals patriottisme, nationalisme, om mensen bang te maken. Het is idioot. Ik ben er trots op om te werken in een competitie die begrijpt dat vaderlandsliefde in Amerika gaat over vrijheid van meningsuiting en vreedzaam protesteren."
"Onze bazen in de NBA begrijpen dat toen de NFL-spelers knielden, zij knielden als protest tegen politiegeweld, als protest tegen rassenongelijkheid. Ze waren niet respectloos ten opzichte van onze vlag of ons leger. Maar onze president besloot dat het daarover ging en de NFL volgde hem. Om hun fans te paaien, creëerden ze deze hysterie."
"Dat is een beetje wat er mis is in ons land op dit moment: hooggeplaatste individuen proberen verdeeldheid te zaaien, door te doen alsof deze discussie over onze vlag gaat, alsof de vlag iets anders is dan wat het echt is - dat wil zeggen een uitbeelding waar wij voor staan: diversiteit, vreedzaam demonstreren, het recht op vrijheid van meningsuiting. Het is eigenlijk ironisch."
Niet bang, zeker niet voor Cavaliers
Kerr sprak deze woorden aan de rand van een basketbalveld, middenin een carrière waar voor angst geen plaats is en voor betrokkenheid des te meer. Hij is niet bang voor Jordan, hij is niet bang voor het oververhitte publieke debat in Amerika en hij is al helemaal niet bang voor Cleveland Cavaliers.
