Roparun-virus: 'Elk jaar ga je kapot, en toch ga je daarna weer'

• Rebecca Vernhout

  redacteur Online

Een feestelijk en emotioneel onthaal voor de 309 Roparun-teams die een voor een binnenkomen in hartje Rotterdam. Zo'n 8000 deelnemers legden in drie dagen met hun team de tocht naar Rotterdam vanuit Parijs of Hamburg rennend en fietsend af.

"Ik ben hartstikke gebroken!" zegt Annemieke, die voor het eerst de Roparun liep met het NOS-team. Ze wordt door vrienden en familie toegejuicht als ze met haar team door de erehaag gaat en een medaille krijgt. "Dit is de kroon op alles! Het is, naast dat het voor een goed doel is, een persoonlijke overwinning. Hier heb ik de afgelopen maanden zo hard voor getraind. De afgelopen dagen heb ik momenten gehad dat ik dacht 'ik kan niet meer!' en toch ga je dan door. Ik heb soms gejankt en geschreeuwd, maar je kan je team niet in de steek laten."

De 550 kilometer lange tocht, die ook 's nachts doorging, heeft één gezamenlijk doel; geld inzamelen voor mensen met kanker. Bijna iedereen die meedoet aan de Roparun heeft in zijn directe omgeving te maken met kanker. Dat maakt de deelnemers gemotiveerd, maar maakt de estafetteloop ook een emotionele onderneming.

Spandoeken en chocolade

"Het was voor mij de eerste keer, ik wist niet wat ik moest verwachten", vertelt Annemieke. "Je weet, je loopt voor een goed doel. Maar de laatste vijf kilometer, als de patiënten van de Daniël den Hoedkliniek langs de route staan en je bedanken, dan komt die emotie echt naar boven."

De hele tocht vanaf Parijs heeft diepe indruk gemaakt: "Overal werden we aangemoedigd. Mensen stonden met spandoeken, flesjes water en repen chocolade langs de weg. In sommige dorpen werden we feestelijk onthaald, het leek wel Koningsdag!"

Lachend, huilend en strompelend, soms elkaar ondersteunend, komen de renners uitgeput binnen. "Elk jaar zeg ik tegen mezelf dat dit echt de laatste keer is," zegt Danny, die voor de vierde keer met zijn baas en collega's de 565 kilometer vanuit Hamburg aflegde. "Maar dan gaat het toch weer kriebelen. Helaas was ik dit jaar geblesseerd zodat ik niet kon lopen. Nu ben ik met de fiets meegegaan en heb ik last van pijn op heel andere plekken."

Eigenlijk te ver

Voor het team van de Koninklijke Militaire Academie was het, ondanks dat de Roparun geen wedstrijd is, een prestigekwestie om als eerste over de finish te komen. En dat terwijl ze als laatste vertrokken. De militairen in opleiding liepen stevig door, met bijna 16 kilometer per uur, waar het gemiddelde per team normaal op zo'n 11 kilometer ligt. "Het was eigenlijk te ver", aldus de teamcaptain. "Vooral de vaart die we aan het einde moesten maken, was niet zo fijn."

Normaal is de finish op de Coolsingel. Vanwege werkzaamheden is de eindstreep verplaatst naar de Binnenrotte. Daar kunnen de deelnemers even bijkomen op het teamterras, voor ze zich in het feestgedruis storten. "Ik was vooraf gewaarschuwd: Neem geen biertje, dan ga je helemaal out", lacht Annemieke. "Maar echt, ik heb er één genomen en die was verrukkelijk!"

Virus

Als afsluiting van de avond klinkt het lijflied van de Roparunners You'll never walk alone. Voor de meeste van de deelnemers hier geldt dat ze er volgend jaar weer bij willen zijn. Ook Annemieke is nu besmet met het Roparun-virus: "Natuurlijk ga ik het nog een keer doen. Maar dit keer met een langere aanloop, zodat ik volgend jaar nog sneller kan lopen".