Selfies centraal in museum Los Angeles

Neem eens een selfie in de beroemde slaapkamer van Van Gogh. Of boven op het hoogste gebouw van Los Angeles. Ontdek hoe Mona Lisa eruitziet met een duckface. Of bekijk de allereerste selfie uit 1839, van Robert Cornelius. Het kan de komende twee maanden in het Museum of Selfies in LA.

In het pop-upmuseum staan de kunst, geschiedenis en culturele impact van de selfie centraal. Daarnaast worden bezoekers uitgenodigd zelf aan de slag te gaan met interactieve selfie-illusies. In tegenstelling tot veel andere musea wordt het gebruik van selfiesticks aangemoedigd: het museum heeft er zelf eentje met een recordlengte van 27,5 meter.

"Of je er nu dol op bent of ze haat, hierna zul je een selfie nooit meer hetzelfde zien", belooft de website van het museum.

Bedenkers Tommy Honton en Tair Memedov kwamen op het idee toen ze hoorden dat mensen liever een selfie met de Mona Lisa maken dan een foto van haar alleen. "Daarom besloten we het fenomeen te gaan onderzoeken", legt Honton uit.

"We willen laten zien hoeveel dingen er moesten samenkomen voordat de selfiecultuur kon ontstaan. Als we geen sociale media hadden gehad, was het nooit aangeslagen. Je kunt een selfie met een Polaroid nemen, maar je moet het wel kunnen delen, anders heeft het geen effect."

Honton begint de selfie-geschiedenis bij de eerste rotstekeningen die oermensen van zichzelf maakten. Ook portretkunst ziet hij als een soort selfie, vandaar dat hij Mona Lisa een telefoon in handen geeft en een zelfportret van Rembrandt aanvult met een selfiestick.

Honton heeft ook oog voor de negatieve gevolgen van de selfie. Zo zijn delen van het museum gewijd aan geruïneerde kunst en aan de ruim 300 mensen die omkwamen toen ze de perfecte foto probeerden te schieten. Turend op hun telefoon vielen ze van kliffen of zagen een trein over het hoofd.

Ook wil hij de vervlakking bespreekbaar maken die de constante stroom van narcistische beelden kan veroorzaken. "Dat een beroemdheid voor een spiegel kan poseren en cultureel relevant kan zijn zegt veel over onze cultuur", meent Honton. "Hun 'net-wakker-selfies' zijn toch vooral reclame. Het is haast kunst om iets er authentiek uit te laten zien terwijl het zo geënsceneerd is."

"We hopen dat mensen zich gaan afvragen: waarom neem ik deze foto? En waarom gedragen mensen zich zo?"