Mijn 2017: Mirco Pruyser krijgt eindelijk erkenning

• Jan-Kees van der Kun

  redacteur Sport

Aan het einde van het jaar blikt de NOS met tien sporters terug op 2017. Vandaag met Mirco Pruyser, die mede dankzij een ongekend doelpuntentotaal officieel tot de vijf beste hockeyers van de wereld wordt gerekend.

"Dan zal het een vrolijk gesprek worden", lacht Pruyser als hij het verzoek krijgt voor een terugblik. "Het was een topjaar." Een overbodige opmerking. Alsof dat niet allang duidelijk was na het EK-goud, de topscorerstitel op dat toernooi en de nominatie voor Wereldhockeyer van het Jaar.

Maar zo ongrijpbaar als de aanvaller van Amsterdam en Oranje in het veld is voor zijn tegenstanders, zo onnavolgbaar blijkt Pruyser ook nadat hij een Amsterdams grandcafé is binnengestapt voor dit gesprek.

Hij zit nog maar net en de 28-jarige Hoofddorper begint ongevraagd over de Olympische Spelen van 2016. Dat kan onmogelijk tot vrolijkheid leiden. Nederland keerde zonder medaille terug uit Rio de Janeiro en de man die altijd en overal scoort, maakte op de Spelen slechts een goal.

Maar Pruyser doet het met een reden, want gek genoeg is het succesvolle 2017 ontstaan vanuit de olympische teleurstelling. Pruyser, die voor Rio al twijfelde over bepaalde zaken bij de nationale ploeg, wist na die deceptie namelijk zeker dat er dingen moesten veranderen bij Oranje.

En zo dachten er meer over. De spelers hebben in januari met elkaar gesproken. "We zijn toen een nieuwe weg ingeslagen. De cultuur is nu heel anders. En daar komt dit goede jaar vandaan."

Dat klinkt als een herhaling van zetten. Voor de Spelen was die nare cultuur bij Oranje toch al aangepakt?

"En toch voelde ik me toen niet zo vrij als nu. We liepen allemaal op onze tenen. De maand voor Rio was voor mij zelfs de stomste periode ooit bij Oranje. Iedereen was voor zichzelf bezig. Je was een kamer nog niet in of er werden al lijstjes gemaakt van wie er geselecteerd zouden worden."

"In de kamer daarnaast kwam er weer een heel ander lijstje tevoorschijn. Iedereen was daar heel gespannen mee bezig. Dat was de geldende selectiecultuur. Elk moment van de dag was een auditie. Dat is niet gezond. Je weet toch wat iedereen kan?"

Had je dan niet eerder aan de bel moeten trekken?

"Achteraf misschien wel, maar ik zat nog niet zolang bij de groep. Als er honderd interlands achter mijn naam hadden gestaan, dan had ik er wel wat van gezegd. Dan had ik geprobeerd het gedrag en de cultuur te veranderen."

"Nu verstopte ik me juist heel erg. Dat is ook logisch, want er waren allemaal jongens met veel meer interlands. Zij moesten de kar trekken."

Een aantal van hen zit nu niet meer in Oranje. Bijvoorbeeld Jeroen Hertzberger en Robert van der Horst. Zaten zij jouw prestaties in de weg?

"Dat niet, maar er is wel iets veranderd nu ze er niet meer bij zitten. Ik ga niet zeggen of het een goede of slechte keuze is van de bondscoach, maar het zorgt er wel voor dat anderen moeten opstaan."

"Dat heeft mij heel erg geholpen. Ik kan nu meer mezelf zijn en durf me uit te spreken. Ik speel met vertrouwen. Dat kon in de jaren hiervoor niet."

'Eindelijk erkenning'

De statistieken zetten Pruysers goede gevoel kracht bij. De doelpuntenmachine draaide het hele jaar op volle kracht. De aanvaller lepelt het zo op. "Ik heb 51 keer gescoord in 49 wedstrijden. Zelfs in Oranje loop ik één-op-één. Dat is voor iemand die geen strafcorners neemt toch wel bijzonder."

Echt bescheiden klinkt het misschien niet, maar dat zou wellicht ook wat vreemd zijn met dergelijke statistieken en ook individuele onderscheidingen als de EK-topscorerstitel en de uitverkiezing tot Sportman van het Jaar in Amsterdam.

"Nee, ik ga er niet over liegen. Ik ben heel erg trots op die cijfers en prijzen. Ik krijg nu eindelijk de erkenning dat ik goed genoeg ben voor het Nederlands team. Daar hebben weleens vraagtekens bij gestaan. Het lijkt me nu wel duidelijk dat daarover geen twijfel meer bestaat."

Het is inderdaad nog maar iets meer dan drie jaar geleden dat de toenmalige bondscoach Paul van Ass in Pruyser een aardige hoofdklassespeler zag, maar ook niet meer dan dat.

"Ik heb toen niet eens een kans gekregen om hem tijdens een trainingsstage te overtuigen, terwijl ik het seizoen voor het WK 2014 ook al veruit de meeste veldgoals maakte in de hoofdklasse."

Knipoog naar Van Ass

"Ik ga nu geen lange neus trekken naar Van Ass. Helemaal niet. Maar ik ben wel blij dat ik nu wél op basis van mijn prestaties word beoordeeld en dat ik de kans krijg om te laten zien wat ik kan."

Na de gewonnen EK-finale kwamen Pruyser en Van Ass elkaar toevallig tegen. "Toen heb ik wel even voor de grap gevraagd of hij me nu oké vond. Hij moest erom lachen en zei dat-ie me altijd hongerig heeft gehouden."

In werkelijkheid waren het anderen die Pruyser overtuigden om niet op te geven.

"Ik heb er veel met teamgenoot Floris Evers over gesproken. Vlak voor het WK kreeg ik post van hem, gericht aan 'Rio Pruyser'. Ik had toen nog nooit bij het Nederlands team gezeten, maar Floris schreef: jij gaat over twee jaar naar de Spelen. Dat heeft me enorm geholpen om door te blijven gaan."

Perplex van nominatie

Het geduld en het harde werken werden beloond. Direct nadat Max Caldas was aangesteld als bondscoach hing hij al aan de telefoon bij Pruyser. Drie jaar later staat de spits op 65 caps en 41 interlanddoelpunten.

En tijdens een training was daar onlangs ineens een gouden envelop met daarin de mededeling dat Pruyser genomineerd is voor Wereldspeler van het Jaar. "Ik stond echt perplex. Over die mogelijkheid had ik nog nooit nagedacht, maar het is geweldig natuurlijk."

Begin 2018 wordt bekendgemaakt welke van de vijf genomineerden zich de allerbeste mag noemen. Het nieuwe jaar zou dus weleens heel mooi kunnen beginnen. En anders is het misschien een jaar later prijs voor Pruyser. Hij heeft immers bewezen volhardend te zijn als het aankomt op najagen van dromen.