Indië-herdenking: 'de geschiedenis eist van mij dat ik het doorgeef'

• Daan van Kooten

Bij het Indisch Monument in Den Haag wordt vanmiddag herdacht dat Japan op 15 augustus 1945 capituleerde. Daarmee kwam een einde aan de oorlog in Zuidoost-Azië en aan de Tweede Wereldoorlog.

Steeds minder mensen hebben de oorlog in Nederlands-Indië bewust meegemaakt, maar veel Nederlanders hebben een Indische achtergrond. Zo ook Volkskrant-columniste Sarah Sluimer, die dit jaar haar Indische oma verloor. Haar grootmoeder maakte in 1946 de oversteek naar Holland, waarna ze neerstreek in Rotterdam en woonde "in een toverhuisje vol Indische snuisterijen".

Oma Josephine

Met het overlijden van oma Josephine valt "het verhalenvat dat onze geschiedenis garandeerde" weg. Volgens Sluimer kon niemand zo mooi vertellen over Nederlands-Indië als haar oma. Misschien voelt ze juist daarom dat zij, als schrijfster in de familie, deze taak op zich moet nemen. "Ik eis van mezelf dat mijn koloniale achtergrond niet verdwijnt. De geschiedenis is ook zo belangrijk dat ik voel dat zij dat van mij eist."

"Ik vind het belangrijk dat er ook in mijn generatie wordt geschreven en gepraat over het koloniaal verleden", zegt Sluimer, die zelf voor een achtste Indisch is. "Naarmate je ouder wordt merk je dat zo'n achtergrond een belangrijkere plek gaat innemen in je leven. Welk deel van je is nou helemaal Nederlands en wat is er overgebleven van je Indische achtergrond?"

Geschiedenis meegeven

Samen met haar vriend Willem Bosch, scenarioschrijver van onder andere Penoza, heeft ze een zoontje van ruim anderhalf jaar oud. "Het is heel bijzonder dat Ezra een overgrootmoeder heeft die geboren is Indonesië en hierheen is gekomen. In zijn opvoeding wil ik hem daar zeker ook iets van meegeven."

"Het is vooral van belang dat Ezra zich later bewust is van zijn eigen geschiedenis. Dat hij de waarheid kent van het bloed dat in zijn aderen stroomt. Ik wil dan ook mijn best doen op alle vragen die hij daarover stelt een helder en eerlijk antwoord te geven. Dat betekent niet het romantiseren van de Gordel van Smaragd, maar vertellen hoe de vork echt in de steel zit."

Sluimer kijkt naar de foto's van haar oma als vrouw van 20 in het fotoalbum dat voor haar op tafel ligt. "Misschien moet ik er toch maar een keer een boek over schrijven."