Na huilbui van een uur vond Van Dijke de weg naar de judotop

Het is 1 september 2016. Voor de Nederlandse judoka's is het de eerste dag van de centralisatie, de eerste dag waarop ze volgens het nieuwe beleid van de bond op Sportcentrum Papendal moeten trainen. Voor één persoon is het een zware dag. Een huilbui van een uur helpt Sanne van Dijke uiteindelijk uit een moeilijke periode.

De Brabantse sporter doet haar verhaal in het radioprogramma Langs de Lijn En Omstreken. Inmiddels mag ze zich Europees kampioen noemen, maar begin 2016 zag het daar totaal niet naar uit.

Van Dijke maakte een ellendige periode door. "Het begon toen mijn toenmalige coach Mark Earl werd ontslagen. Dat horende en niet wetende wat er precies aan de hand was, gingen we op trainingskamp naar Oostenrijk. Zonder eigen coach dus."

Op de derde trainingsdag scheurde ze een spier in haar elleboog en bovendien brak er ook een stukje bot af. Van Dijke ging in het gips naar huis om te revalideren. Maar bij haar rentree in oktober ging het opnieuw mis. Na 15 seconden op de tatami scheurde een spier naast haar hamstring volledig af.

Naast de nieuwe tegenvaller zorgden de gedwongen breuk met haar coach en het centralisatiebeleid van de judobond, waar Van Dijke totaal geen zin in had, voor een fikse kater bij de inmiddels 21-jarige judoka.

"Ik heb zeker gedacht aan stoppen", erkent ze. "Is het 't allemaal wel waard?"

Huilbui

Terug naar 1 september, terug naar Papendal, waar de toen nog geblesseerde Van Dijke zich meldde. "Ik zag iedereen samen eten en zijn ding doen. Dat vond ik raar. Waarom moest er niemand wennen aan het trainen op Papendal, zoals ik?"

Om die vraag te kunnen beantwoorden vroeg Van Dijke direct een gesprek aan bij een zogeheten lifeskillcoach, een gesprekspartner voor zaken buiten het judoën om.

"Daar heb ik een uur lang zitten huilen", blikt de judoka terug. "Maar toen ik daar wegliep, had ik zoiets van: laten we het maar gaan doen. En nu heb ik het goed naar mijn zin en ben ik blij dat ik er zit."

Het heeft inmiddels zijn vruchten afgeworpen, getuige ook de Europese titel eind april. Het volgende doel? De beste van de wereld worden. "Ik hoop binnen twee jaar bij de absolute top te zitten en over een jaar of vier echt de beste te zijn."

Over twee maanden zijn de WK judo in Boedapest, Hongarije. Dan mag Van Dijke laten zien wat ze waard is.