'Zolang de branden niet onder controle zijn, ga ik hier niet wonen'
"Poes, poes, kom maar", zegt Luisa Batista Samora als ze in haar tuin staat. Ze woont midden in de bossen in de buurt van het zwaar getroffen Pedrógão Grande. Vanwege de bosbranden in de omgeving is ze afgelopen zaterdag halsoverkop vertrokken.
Het enige dat Luisa mee kon nemen, waren de honden en wat persoonlijke spulletjes. Tijd om haar katten te zoeken had ze niet. Nu is ze weer thuis, voor even dan. Luisa wil weten hoe het met haar katten is en ze wil nog wat spullen meenemen.
Als het te gevaarlijk wordt, draaien we meteen om.
In het gebied is het nog steeds gevaarlijk. De thermometer in de auto geeft aan dat het boven de veertig graden is. Het is gortdroog. We rijden over een bochtig zandpad richting het huis van Luisa, steeds dieper de bossen in.
Vlak bij het huis zijn de bossen door het vuur onaangeroerd gebleven. Prettig zou je denken, want het huis staat er nog. Anderzijds: dit is een perfecte voedingsbodem voor bosbranden.
Luisa wordt steeds zenuwachtiger. In de verte zien we donkere rookwolken boven de bossen. Blusvliegtuigen vliegen af en aan. "Dat is het bos in het dorp achter mij", zegt Luisa. "Als het te gevaarlijk wordt, draaien we meteen om."
Een van de poezen blijkt binnen op bed te liggen. "Gelukkig", zegt Luisa en ze vult het voer en water aan. De andere kat is vooralsnog onvindbaar. Uit de kasten haalt ze nog wat spullen die ze mee wil nemen. Kleding, een laptop en dat ene horloge waar ze zo aan gehecht is. "Oh, en mijn tandenborstel, da's ook wel handig."
Na een paar minuten is de tas vol en wil Luisa weer weg. "Zolang de branden niet onder controle zijn, ga ik hier niet wonen. Ik blijf bij mijn ouders in de camper". Toch zal ze de bochtige bosweg met enige regelmaat weer in rijden. "Ik kom dan weer wat spullen halen en verder laten we het zo". Luisa zucht diep. "Ik weet het ook niet."
