Kabinet wilde goedkoop huwelijkscadeau voor Margriet en Pieter

• Trudy van Rijswijk

  Verslaggever

In de vroege herfst van 1966, enkele maanden voor het voorgenomen huwelijk van prinses Margriet en Pieter van Vollenhoven, wordt er heel wat gepiekerd tijdens de vergaderingen van het kabinet. Dat blijkt uit de notulen van de ministerraad die vorige week openbaar werden.

Premier Cals bespreekt een belangrijk onderwerp met zijn medebewindslieden: wat zullen we het bruidspaar namens het kabinet geven?

Op tafel ligt een voorstel om 500 gulden te doneren en daarbij nog twee Louis XVI-komforen van 15 centimeter doorsnee. "Nou, dat vind ik wat schraal, hoor", zegt Piet de Jong, toen minister van Defensie. "Ik zou 25 gulden toevoegen." We moeten aannemen dat hij hier doelt op de inleg per persoon, want anders zou het wel een zeer geringe bijdrage aan een constructieve oplossing zijn geweest. Maar het idee van De Jong vindt geen genade. "Een antieke barometer van 1000 gulden dan?" Ook dat wordt niets.

Diner voor 53 personen

"Het is ook nog zo dat het bruidspaar namens het kabinet een diner aangeboden krijgt", zegt de minister-president. "Voor 53 personen. Dat is ook een cadeau."

"Wat?", zegt Joop den Uyl, minister van Economische zaken. "53 personen? Kan dat niet wat minder? Dat kunnen er toch ook 30 zijn? Ik zou het graag wat sober houden!"

Vervolgens ontspint zich een discussie over de vraag wie er dan van de lijst van genodigden geschrapt zouden kunnen worden. Haar oma Armgard bijvoorbeeld, moet die er eigenlijk ook bij zijn? En waarom moet die of die mét echtgenote?

Ze komen er niet uit, en buigen zich over het volgende probleem. Wat moet de kledingcode zijn? Bij de dames zijn ze er snel uit, omdat een van de heren opmerkt dat dames meestal in het lang gaan bij zo'n gelegenheid, en dat nu ongetwijfeld ook zullen doen. Dat ook hier verschillende opties waren, vonden ze geen punt van discussie. Maar de heren: rok of smoking?

Vergelijkingen met pinguïns komen voorbij en verwijzingen naar buiken, maar na ampel beraad wordt daarover kordaat beslist: het moet een rok zijn.

Een volgend kabinetsberaad komt de kwestie echter opnieuw bovendrijven, want over het cadeau is immers nog niets beslist. Nu komt het voorstel om een mooi loden Engels tuinbeeldje te geven. Het is 1 meter 24 hoog en kost 1200 gulden. "Maar daar kan nog iets vanaf."

Opnieuw wordt geen beslissing genomen. En wat nog merkwaardiger is: op de beslissing die wél genomen was, namelijk dat de heren in rok zouden verschijnen op het diner en niet in smoking, wordt weer teruggekomen. Een smoking is echt meer gepast, vinden sommigen. Tot de minister-president uitroept dat het een rok zal zijn, omdat het kabinet dat beslist heeft.

Over het cadeau lezen we verder niets meer in de notulen waaruit deze dialogen komen. Ze werden vorige week openbaar en zijn te vinden in het Nationaal Archief. Er moesten vanwege het landsbelang andere zaken worden besproken.

Zeker is dat het nu 50 jaar gehuwde bruidspaar bedolven is onder de cadeaus, al kwamen die niet van het kabinet. Margriet en Pieter gingen op 11 december 1966 in ondertrouw in Baarn en ontvingen daar meteen al de eerste aanwinst voor de uitzet: een Perzisch tapijt. Weliswaar klein, maar toch. Op 14 december ontving het paar honderden mensen die allemaal cadeaus van de meest uiteenlopende aard bij zich hadden.

Uit het foto-archief van het ANP blijkt dat sprake is van een ware geschenkenregen, waardoor de bedenkingen waar het kabinet uren van haar vergadertijd aan besteedde nogal wonderlijk overkomen. Trouwens: dat hele kabinet bestond al niet meer toen het koppel trouwde. Het ging ten onder in de nacht van 13 op 14 oktober 1966 in de zogenoemde Nacht van Schmelzer.