Zorgen om het Engeland van nu, zwijmelen bij het Engeland van '66
De context waarin het Engelse voetbal zich nu bevindt, staat diametraal tegenover de sfeer van precies vijftig jaar geleden. In 1966 werd Engeland wereldkampioen en dezer dagen hollen de herinneringen bij de Britten veelvuldig terug naar dat jaar. Want hoewel Engeland met de Premier League ’s werelds grootste voetbalcompetitie herbergt, zegevierde het land sinds 1966 op geen enkel Europees of wereldkampioenschap.
Engeland verheugde zich, met vele terugblikken op het WK van precies vijftig jaar geleden, op het Franse EK. Maar nog geen week na de openingsceremonie liggen de kaarten heel anders. Engeland beleefde in de openingsweek een valse start in Frankrijk.
Niet alleen vormde het gelijkspel (1-1) in Marseille tegen Rusland een domper, maar bovenal liet de orgie van geweld die Russische fans op de tribune ontketenden (en die uitmondde in een veldslag tussen Russische en Engelse fans in de binnenstad), een bittere smaak na. De UEFA heeft beide teams zelfs met uitsluiting van het EK gedreigd.
Vandaag kijkt de voetbalwereld opnieuw met angst en beven vooruit naar een duel van Engeland. In Lens maakt het elftal van bondscoach Roy Hodgson zich namelijk op voor het treffen met Wales, ofwel de derby van het Verenigd Koninkrijk.
Te midden van supportersgeweld, dreigende diskwalificatie en teleurstellende resultaten is het een beladen duel.
De realiteit van nu staat in schril contrast met de Engelse vreugde in de aanloop naar het toernooi. Spelers, kenners, kranten en tv-shows blikten de voorbije weken eindeloos terug op het historische wereldkampioenschap van precies vijftig jaar geleden.
Zelfs de hotels waar de Engelse spelers destijds verbleven, werden vergeleken met het vijfsterrenhotel Auberge du Jeu de Paume waar het Engelse nationale elftal momenteel zijn intrek heeft genomen. De conclusie: de hotels zijn sindsdien veel opgeschoten, de Engelse voetballers helaas niet.
“[it] shows how far hotels have come (further, sadly, than England’s footballers) over the half century.”
De Engelsen veroverden de wereldtitel op 30 juli 1966 door in de finale West-Duitsland met 4-2 te verslaan. Het shirt van Geoff Hurst, die in de finale een hattrick scoorde (hij was daarvoor nog leraar geweest en wilde in 1962 eigenlijk stoppen met voetbal om te gaan cricketen), is inmiddels €706.000 euro waard.
Op de openingsdag van het EK in Frankrijk werd het wereldbekerlied, gezongen door het Engelse elftal van 1966, uitgebracht. Het was oorspronkelijk bedoeld om de spelers van het Engelse team in 1982 een hart onder de riem te steken in aanloop naar het WK van dat jaar. Het zogeheten World Cup Anthem werd destijds echter niet uitgebracht, omdat Engeland juist op dat moment verwikkeld was in de Falklandoorlog.
Recent werd besloten het lied op 10 juni van dit jaar uit te brengen, in een poging de spelers van nu met een boost het veld op te dirigeren. "We were the best, we laughed and cried, with the world cup by our side", zingen de spelers van 1966, terwijl toenmalig captain Bobby Moore de tamboerijn slaat.
Wellicht dat de Engelsen moed kunnen putten uit de vocale peptalk van de gouden generatie van vijf decennia terug. Maar de intenties staan ver van de realiteit af. Vanmiddag volgt de derby van het Verenigd Koninkrijk, Wales tegen Engeland. Middenvelder Jack Wilshere zette maandag alvast de toon: “Wij weten dat de spelers van Wales ons niet mogen. Wij mogen hen ook niet.”
