Mountainbiker Bart Brentjens schrijft geschiedenis in Atlanta
NOS Wielrennen

Brentjens wil derde olympische medaille, nu als coach

Zijn gouden en bronzen olympische medaille liggen opgeborgen in een bankkluis. Bart Brentjens heeft ze de laatste jaren amper aangeraakt, net zoals hij de beelden uit 1996 van zijn triomftocht in de verzengende hitte op Georgia International Horse Park zelden heeft teruggezien. Maar elk jaar op 30 juli heeft hij toch een wat vreemd gevoel. "Die datum blijft heel bijzonder voor me."

Brentjens is inmiddels al zeven jaar manager van een eigen, internationaal georiënteerd mountainbiketeam. Daarmee boekt hij aardige successen. Over vier maanden hoopt de Nederlander een van zijn pupillen terug te zien op het podium bij de Spelen in Rio.

"Het doel in 2012 was om twee rijders uit het team op de Spelen in Londen te krijgen. Dat is toen gelukt. Nu gaan we voor drie rijders en een olympische medaille", zegt hij over de ambitie van zijn ploeg dit jaar.

Het was 30 juli 1996, toen de in Haelen geboren Bart Jan Brentjens het Wilhelmus op een uitgestrekte vlakte buiten Atlanta hoorde. Het was ruim boven de 40 graden, een plek in de schaduw was amper voorhanden op de paardenbaan. Mountainbiken debuteerde dat jaar op de Olympische Spelen en Brentjens schreef geschiedenis.

De voormalige chrysantenkweker had op dat moment eigenlijk alles al gewonnen wat er te winnen viel. Een jaar eerder in Kirchzarten was hij wereldkampioen geworden, de wereldbeker had hij ook al in bezit, Nederlandse titels verzamelde hij als AH-zegels. Slechts één medaille ontbrak nog.

1996: Brentjens wordt olympisch kampioen

"Maar de beladenheid van de Olympische Spelen is niet te vergelijken met een ander evenement", zegt hij. "Alle sporters bij elkaar, de wereldwijde aandacht, een wedstrijd die vol in de schijnwerpers staat en een titel die je altijd bij je draagt."

"Ik had een sterk team om me heen. Dat heb je nodig. Mijn toenmalige zwager Gert-Jan Theunisse was mijn coach, mijn vrouw Petra de masseuse, haar zus Lieske hielp mee. Alles op weg naar en in Atlanta was tot in de puntjes geregeld. Ik hoefde alleen maar te fietsen."

Na zijn goud in 1996 verovert Bart Brentjens tijdens de Olympische Spelen in Athene (2004) nog een keer brons

Acht jaar na Atlanta heb ik de weg helemaal zelf uitgestippeld. Dan is de voldoening veel groter

Bart Brentjens over zijn bronzen medaille in Athene

Brentjens fietste lang door op het hoogste niveau. In 2004 veroverde hij in Athene opnieuw een olympische medaille. Brons. "In tegenstelling tot 1996 had ik nu zelf de hele weg uitgestippeld. De voldoening over de eigen prestatie is dan veel groter", zegt hij over die prestatie.

Van Houts en Brentjens

Twee Nederlandse rijders zitten er dit jaar in zijn zevenkoppige ploeg: Hans Becking en Rudi van Houts. De laatste, nieuw in het team, heeft zich al voor Rio geplaatst. Voor Van Houts en Brentjens is de samenwerking speciaal. Ze kwamen jarenlang tegen elkaar uit en vormden bij de Spelen in 2008 in Peking nog de Nederlandse mannenafvaardiging.

Bart Brentjens en Rudi van Houts in actie tijdens de Spelen van Peking

"Ik ken Bart beter als renner dan als teammanager. Ik was op zoek naar een nieuwe ploeg, eentje die het best bij me past. Bij Bart heb ik een perfect programma gekregen op weg naar Rio. Hij beschikt natuurlijk over veel kennis over hoe je zo'n traject moet opstellen", zegt Van Houts, die 17de werd in Londen en 34ste in Peking.

Meer dan inhoud alleen

Sinds de zege van Brentjens in Atlanta is de sport flink veranderd. "Het is veel technischer geworden. Destijds was het vooral inhoud hebben, telde eigenlijk alleen de grote motor", zegt Van Houts. "Als goede wegrenner met inhoud kon je ver komen. Dat is niet meer aan de orde. Je moet tegenwoordig specifiek bezig zijn."

Om dezelfde redenen achtte Brentjens veldrijder Mathieu van der Poel aanvankelijk vrijwel kansloos, toen die bekendmaakte als mountainbiker naar Rio te willen. "Inmiddels heb ik mijn mening flink bijgesteld."

Brentjens: "Op Cyrprus deed hij mee aan een wedstrijd en in de eerste etappe kwam hij na de eerste ronde als vijftiende door en de ronde erna lag hij aan kop. Dat heb ik weinig gezien in het mountainbiken. Het zou zomaar kunnen."

Deel artikel:

Advertentie via Ster.nl