'Ik weet niet hoelang ik het nog had volgehouden'
Sjaak Rijke is dolblij om weer op vrije voeten te zijn en kijkt reikhalzend uit naar de hereniging met zijn familie, vrienden en collega's. Hij schrijft dat in een verklaring die hij via het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft uitgegeven.
De 3,5 jaar dat hij in Mali ontvoerd en gegijzeld was, waren zowel fysiek als mentaal heel zwaar voor Rijke. "Het leven in de woestijn is zwaar, voedsel is vaak schaars en daardoor eenzijdig. Ik kan geen pasta meer zien voorlopig", schrijft hij. Toch is hij redelijk fit uit de strijd gekomen.
Mentaal had hij het lastiger. "Naarmate de tijd vordert neemt de hoop op een goede afloop vanzelfsprekend steeds verder af. Ik weet niet hoeveel langer ik het nog had volgehouden."
Rust
In zijn verklaring bedankt Rijke de Nederlandse en Malinese autoriteiten en de Fransen die hem hebben bevrijd. Nu wil hij graag zijn normale leven in Nederland weer oppakken. Een groots feest in Woerden ziet hij voorlopig niet zitten, maar wil hij misschien wel op een later moment.
Ook vraagt hij de media om hem en zijn familie en vrienden voorlopig met rust te laten.
Het ministerie van Buitenlandse Zaken meldt dat minister Koenders vandaag uitgebreid met Rijke en zijn vrouw heeft gebeld en hem geluk heeft gewenst met zijn vrijheid.
De verklaring die Sjaak Rijke heeft afgegeven
Zoals iedereen zal kunnen begrijpen ben ik dolblij om na ruim drie jaar weer op vrije voeten te zijn en kijk ik halsreikend uit naar de hereniging met mijn familie, vrienden en collega´s.
Ik verkeer in goede gezondheid. De afgelopen jaren waren, zowel fysiek als mentaal, heel zwaar. Op enkele incidenten na ben ik altijd goed verzorgd. Het leven in de woestijn is zwaar, voedsel is vaak schaars en daardoor eenzijdig. Ik kan geen pasta meer zien voorlopig.
Buiten slapen in het zand, zitten in het zand. Ik ben ook niet meer de jongste, dat levert stijve ledematen op. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd mijn lichamelijke conditie op peil te houden door met geïmproviseerde attributen te fitnessen en te sporten. De omstandigheden, waaronder in sommige jaargetijden de extreme hitte, lieten dat niet altijd toe. Alhoewel ik wel een paar kilo kwijt ben, ben ik zo redelijk fit uit de strijd gekomen.
Mentaal werd het steeds zwaarder, naarmate de tijd vordert, neemt de hoop op een goede afloop vanzelfsprekend steeds verder af. Ik weet niet hoeveel langer ik het nog had volgehouden. Ik wil dan ook mijn zeer grote dank uitspreken aan de Franse elitetroepen die mij bevrijd hebben. Het was een zeer hectisch en angstig moment, maar ik leef en ben vrij!
Tijdens de periode dat ik ontvoerd was hebben veel mensen zich ingespannen om mijn vrijheid te bewerkstelligen en mijn naasten te ondersteunen. De Nederlandse en Malinese autoriteiten en vanzelfsprekend de Fransen die mij bevrijd hebben. Graag wil ik ook de Nederlandse Ambassade in Mali een grote pluim geven voor al hun inspanningen. Ook namens mijn vrouw die daar geweldig is opgevangen.
Rest mij om mijn normale leven in Nederland weer op te gaan pakken. De gedachten aan de hereniging met familie, vrienden en collega´s in Nederland hebben mij mentaal op de been gehouden. Ik zie in de vele televisiefragmenten dat er thuis enorm is meegeleefd en dat ook daar grote behoefte is om mij weer te zien. De tijd in gevangenschap en deze laatste dagen in vrijheid die nogal hectisch waren eisen hun tol. Ik hoop dat iedereen de rust nog even kan bewaren en dat we een groots weerzien op een later moment wellicht kunnen organiseren, zodat ik er zelf ook van kan genieten.
In dat kader heb ik ook een boodschap aan alle media. Mijn vrouw, mijn familie en vrienden en ik zouden het zeer op prijs stellen om nu tijd te hebben voor elkaar en tot rust te kunnen komen. Ik verzoek alle media uitdrukkelijk geen contact te zoeken met mij, mijn familie en vrienden.