Vooral tranen in harde film over Hazes

• Jeroen Wielaert

  Verslaggever

Door verslaggever Jeroen Wielaert

Bier, leed en ondergang. Dat is de kern van Bloed, Zweet & Tranen, de film over het tragische leven van André Hazes, de meester van de levenspop. In termen van cinema is het een Film Noir geworden, met nadruk op de pikdonkere eindfase van de geliefde zanger. Het is geen gezellige meezing-beleving voor de verstokte fans. De film gaat vanavond in 130 zalen in première.

Alles begint in de Pijp, die fijne Amsterdamse volkswijk van toen. De kleine André jat een pakje sigaretten op de Albert Cuyp-markt. Hij weet te ontkomen aan de handelaar die hem achterna gaat. Zijn vader sleept hem mee naar een buurtkroeg en laat het joch op het biljart een liedje zingen. Het wordt Oh Diana, de hit uit 1957 van Paul Anka. Dreetje is dan 6 jaar oud. Zijn vader dwingt hem om een glas bier te drinken.

Bier is het verbindende element naar de harde overgang tot de laatste fase. Loopbaan en leven zijn dan in een totale chaos veranderd. Als zware, verlopen vijftiger verzwelgt André Hazes in hoog tempo het ene na het andere blikje van Amsterdams grote brouwer. Het is direct vol op het 'drankorgel', in een keiharde huiselijke confrontatie met zijn bezorgde vrouw Rachel, waarbij hij een lijst met een gouden plaat aan stukken slaat.

Kleine jongen / Op school al zul je merken / Dat alles draait om cijfers en om macht / Zo is het leven / Dus leer wat je moet leren / Want dan ben jij degeen die 't laatste lacht

Anders dan de lessen uit zijn eigen hit Kleine Jongen laat de film zien hoe hardleers de zanger was.

Liever blues

Hazes wordt in 1959 voor het eerst ontdekt door Johnny Kraaijkamp. De echte doorbraak komt pas in 1976, als Willy Alberti zich over Hazes ontfermt. Dat levert zijn eerste grote hit op: Eenzame Kerst.

Dan volgt de ontmoeting met de belangrijkste artistieke partner in zijn leven: producer Tim Griek (rol van Fedja van Huêt). Het klikt niet meteen bij het eerste kroeggesprek. Hazes vertelt dat hij de smartlappen zat is, dat hij eigenlijk liever de blues wil zingen.

Griek speelt dan een blues-riedeltje op de piano in het café. Het ijs is gebroken. Griek zal zorgen voor de popsound van hits als Een beetje verliefd en Zeg maar niets meer.

Warmte, liefde en leed

Kleine jongen /Als jij dan later groot bent /Dan is je vader er misschien niet meer / Vertel dan aan je eigen kinderen /De wijze lessen van je oude heer

Ook hier is het in werkelijkheid anders gelopen. Hazes’ vader maakt permanent ruzie, slaat zijn vrouw en zijn kinderen. Het is te zien in verschillende flashbacks. Het zijn klappen die zoon André zijn hele leven is blijven voelen. De warmte en liefde van Tim Griek en Rachel hebben het leed nooit kunnen verzachten.

Govert de Roos heeft de zanger twintig jaar meegemaakt als fotograaf van platenhoezen en affiches. Hij kwam afgelopen vrijdag aangeslagen uit de persvertoning. "Het is voor de tweede keer in mijn leven dat ik zo geraakt ben door een film", zei De Roos.

Hij heeft veel herkend in de film: "Het was zoals ik hem heb gekend. Er zat altijd zo veel woede onder. Zo van: er is mij veel onrecht gedaan. Het is hem als kind ook zo ingewreven: je wordt nooit een kwartje, je bent voor een stuivertje geboren en dat zal je altijd blijven. Hij was zichzelf altijd aan het straffen. Hij had eigenlijk geen zin in dit leven. Hij heeft een soort langzame zelfmoord gepleegd, zichzelf voortslepend van het ene naar het andere succes, zonder te voelen dat hij het verdiende."

Verlangen naar het laatste rondje

Zelf heb ik Hazes een paar keer geïnterviewd voor de radio. Dan trof ik een verlegen, zachtmoedige, goedlachse Amsterdamse jongen. Die zie ik niet of nauwelijks terug in Bloed, Zweet & Tranen.

Regisseur Diederick Koopal heeft vooral ingezoomd op de neergang, als Hazes verandert in een vertwijfeld, onhandelbaar en agressief wrak. Het meest aangrijpend zijn de aanvaringen tussen André en Rachel. Het is verre van vrolijk, het komt dubbel hard aan door het sterke acteerwerk van Martijn Fischer en Hadewych Minis.

Het doet sterk verlangen naar een laatste rondje.