En toen leefde er nog maar één

Hij was één van de eerste renners die afstapten in die bewuste Tour van 1953. Nu is hij, Henk Steevens, de laatste die nog in leven is. "Of ik de laatste der Mohikanen ben? Ja, ze zeggen het."

Vier voormalige ploeggenoten van die voor Nederland zo succesvolle Tour, bliezen kort na elkaar hun laatste adem uit. "Helaas wel. Gerrit Voorting had nog een mooie leeftijd, werd 92 jaar. Jos Suijkerbuijk werd 85. Maar het ergste vond ik nog Sjefke Janssen en Jan Nolten."

Met die laatste twee namen vormde Steevens 'de drie van Elsloo'. "Uit een dorp van 4.000, misschien 4.500 inwoners, reden er in 1953 drie renners de Tour de France. Geweldig."

Het is geen succesverhaal, dat van Steevens. Ook al begon het rooskleurig. In juni 1953, op 21-jarige leeftijd, kreeg hij opeens een telefoontje van bondscoach Kees Pellenaars. Of hij niet de Tour wilde rijden voor de Nederlandse ploeg. Steevens zei 'nee'. Hij was, zo vond hij zelf, te jong voor de Tour. Hij kon de afstanden nog niet aan.

Steevens zei niet één keer nee, maar liefst zes keer. Pellenaars gaf echter niet op. Steevens zou gelijk krijgen. Na zes etappes moest hij afstappen. Afstanden van meer dan 150 kilometer bleken lastig en bovendien kreeg hij een blessure.

Pellenaars negeerde de Limburger daarna, ondanks een belofte aan Steevens dat hij in 1954 ook de Tour mocht rijden. Die klap kwam Steevens nooit te boven. Hij modderde nog een paar jaar aan en kneep toen definitief in de remmen.

Er blijft voor Steevens wel één fraaie herinnering over aan die Tour en dat was de huldiging in het Olympisch Stadion in Amsterdam. De Nederlandse ploeg had niet alleen vijf etappes, maar ook nog het ploegenklassement gewonnen. "De hele ploeg was erbij. Dat was geweldig. Er was een Tour-gekte. Nolten had een rit gewonnen, Voorting had een rit gewonnen. Je had Wim van Est en Wout Wagtmans."

Woensdag nam Steevens een kijkje bij het graf van Janssen. "Hij heeft de eindstreep gehaald. Het was zijn laatste spurt hier naartoe."