Hoe ben je een goede Charlie?

• 

  Marc-Robin Visscher

  Verslaggever

"De kreet 'Je suis Charlie' (Ik ben Charlie) mag geen wanhoopskreet zijn. Het is een belofte, een commitment. Wie dat zegt, heeft een levenslange verplichting." Deze woorden sprak Telegraaf-columnist Nausicaa Marbe gisteravond op de Dam in Amsterdam. Ze prees de duizenden demonstranten die bordjes en papieren met de tekst 'Ik ben Charlie' omhoog hielden. Maar wat betekent dat eigenlijk, en hoe kan je een goede Charlie zijn?

Dilan Yesilgoz - Amsterdams gemeenteraadslid (VVD):

"Een goede Charlie is niet bang, maar bereid te strijden voor vrijheid, ook die van een ander. We hebben allemaal het recht te zeggen wat we vinden. Ik vind ook dat je soms mag provoceren, dat is gezond voor een samenleving. We moeten ons er van bewust zijn dat onze vrijheid niet vanzelfsprekend is.

Een goede Charlie is compromisloos. We moeten gezamenlijk, moslims en niet-moslims, duidelijk maken dat de extremisten die we in Parijs aan het werk hebben gezien, de vijand van onze vrijheid zijn. De woorden van de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb spraken mij bijzonder aan. Als je onze vrijheid niet moet, rot dan maar op."

Zoë Papaikonomou - docent Journalistiek in Zwolle:

"Ik ben zeker een Charlie, dat ben ik omdat ik journalist ben. Vrijheid, en dus ook persvrijheid, is voor mij heel belangrijk. Ik ga niet heel vaak naar demonstraties, maar voor mij was het heel belangrijk om er gisteren bij te zijn. Ik geloof ook dat iedereen vrij is en dat we in dit land samen boos moeten zijn over wat er in Parijs is gebeurd. Alles moet gezegd kunnen worden.
​

De humor van Charlie Hebdo is niet echt mijn humor maar dat betekent niet dat ik er daarom tegen ben. Aan de andere kant moeten we allemaal ook onze woorden wegen. Dat is ook een verantwoordelijkheid van journalisten. Denk na over wat je zegt en wat de invloed daarvan is. Dit betekent niet dat je jezelf beperkingen op moet leggen, maar het blijft onze verantwoordelijkheid om dingen goed uit te zoeken, secuur te blijven en heel goed blijven nadenken over hoe je dingen aansnijdt."

Taoufik Benyahia - stichting Argan:

"Wat er is gebeurd, heeft een hoog 'Theo van Gogh-gehalte'. Niet dat ik er nostalgische gevoelens bij heb, integendeel. In 2004 was de sfeer opgewonden en grimmig. Ik heb toen veel jongeren gezien die wanhopig waren, zich in een slachtofferrol wentelden. Er waren er zeker ook die opvattingen hadden die de toets der democratie niet konden doorstaan. We hebben met man en macht geprobeerd hen perspectief te bieden. Als je jezelf nuttig voelt en vindt, dan kan je dat ook zijn voor de samenleving.

Die jongeren van toen zijn nu tien jaar ouder. Ik denk dat we hen nu kunnen inzetten om de jeugd van nu te benaderen. Om de dialoog aan te gaan en de grenzen van het debat te zoeken. Het is goed om in gesprek te gaan met personen die gevoelsmatig ver van je afstaan, die andere denkbeelden hebben. We moeten de vrijheid van meningsuiting goed gebruiken. Niet je frustraties oppotten maar je vrij voelen om te laten horen wat je bezighoudt."