Mijn 2014: Naomi van As

“Het was een spannend jaar, maar ook wel leuk en bijzonder.” Naomi van As kwam in 2014 terug van een zware knieblessure en beleefde in juni haar hoogtepunt, toen ze met de Nederlandse vrouwen wereldkampioen werd in haar geboortestad Den Haag. Maar 2014 kende ook mindere momenten, zoals in Sotsji.

“Het WK is zo’n groot toernooi, en dan ook nog in mijn eigen stadje. Ik wilde dat per se halen”, vertelt Van As. Ze liep in mei 2013 een zware kruisbandblessure op, maar richtte zich bij haar revalidatie meteen op de WK in Den Haag. “De vraag was of ik echt weer op niveau zou zijn, na zo’n lange revalidatie. Ik had er wel vertrouwen in, maar je weet nooit hoe het loopt.”

“De laatste maand voor het toernooi is het echt in een stroomversnelling gekomen. Ik heb toen zó hard getraind. Het was heel spannend, maar ook wel mooi. Ik ben toch goed teruggekomen na een lange revalidatie. Daar ben ik best wel trots op. “

De openingswedstrijd van Nederland op de WK tegen Japan (6-1) zal de hockeyster niet snel vergeten. “Het was een echte thuiswedstrijd. In een voetbalstadion dat was omgetoverd tot hockeystadion, bomvol met Oranje-supporters. Dat was zo mooi. Het moment dat je de catacomben uitloopt en het veld opkomt, je hoort het publiek juichen en het Wilhelmus. Dat was echt heel bijzonder en deed me heel veel.”

De Nederlandse vrouwen wonnen al hun groepsduels. In de vierde wedstrijd, tegen Australië, maakte Van As haar eerste doelpunt. Een bevrijdende goal. “Er viel zo’n last van mijn schouders. Ik heb later de beelden gezien van hoe ik juichte. Ben ik dat echt, dacht ik. Zo juich ik nooit. De ontlading was heel groot.”

Ook de halve finale tegen Argentinië, op 12 juni, was een bijzonder moment voor Van As. “Dat was precies een jaar na de operatie aan mijn knie. En dan speelden we ook nog tegen Argentinië. Max (Caldas, de bondscoach, red.) draaide voor de wedstrijd speciale muziek in de kleedkamer. Daar moest ik gewoon van huilen. Ik was zo emotioneel. Het was muziek waar zijn vader van hield, iets dat heel dicht bij hem was.”

Het werkte: de Nederlandse hockeysters versloegen Argentinië op superieure wijze met 4-0. Twee dagen later won Nederland ook de WK-finale tegen Australië: 2-0.

“De laatste twee wedstrijden kon ik lichamelijk eigenlijk niet meer. Door het hele traject ervoor. Ik heb veel van mijn lichaam gevraagd. En ook mentaal. Het doet heel veel bij je.”

Fraai was het beeld toen er in de finale nog tien seconden te spelen waren en de bal over de achterlijn ging, waarna het juichen al begon en de Nederlandse bank het veld opstormde. “Ik ga op zo’n moment altijd met mijn armen gespreid naar andere speelsters toe. Er ontstaat dan altijd een groepje waar je dan bij hoort. Volgens mij heb ik mijn gezichtsbeschermer ook nog snel uitgedaan. Dat ziet er toch beter uit.”

Zenuwslopende tijden in Sotsji

Het evenement in Den Haag was niet het enige grote sporttoernooi waarbij Van As in 2014 aanwezig was. In februari bezocht ze de Olympische Spelen in Sotsji, waar haar vriend Sven Kramer in actie kwam. De schaatser won twee keer goud, op de 5.000 meter en de ploegenachtervolging, maar moest op ‘zijn’ 10.000 meter genoegen nemen met zilver.

“Het was wel heel leuk hoor, om de Spelen eens van de andere kant mee te maken. Maar ik was daar vooral om Sven aan te moedigen. En dat was zenuwslopend.”

“Bij de vijf kilometer was het leuk, bij de tien kilometer was het minder leuk. Ik ben tien jaar ouder geworden, en ik heb alleen maar gekeken. Het was zo’n verdrietig moment. Je ziet het gewoon gebeuren, je hebt zelf geen invloed en dan is het ook nog iemand die je liefhebt. Je weet wat iemand er allemaal voor gedaan heeft. Ik krijg er nu nog een naar gevoel van als ik eraan denk.”

Nieuwe doelen voor 2015

Voor het nieuwe jaar heeft Van As weer een aantal nieuwe doelen voor ogen. De EK hockey zijn deze zomer in Londen en de Nederlandse hockeysters kunnen zich dit jaar plaatsen voor de Olympische Spelen van 2016. En Van As heeft nog een wens: de landstitel winnen met haar club Laren.

“Dat zou toch heel leuk zijn. En het gaat nu best wel goed. De prijzen worden natuurlijk pas in de laatste weken verdeeld. Maar het zou toch heel gaaf zijn om samen met Kim Lammers, die dit jaar als international is gestopt, landskampioen te worden. Het is de enige prijs die ik nog niet heb.”