Met een grote glimlach huiswaarts
Op 6 juni leverde ik mijn eerste bijdrage in voor de dagelijkse rubriek In het spoor van Oranje voor NOS.nl en vandaag is het alweer tijd voor de 39ste en tevens laatste bijdrage. Ik ben het spoor van het Nederlands elftal inmiddels bijster.
Terwijl ondergetekende een tussenlanding maakte op de Kaapverdische Eilanden, sliep de selectie van Louis van Gaal alweer in het eigen bed. Omdat er voor ons nu eenmaal geen charter naar huis klaarstond, bracht ik de finaledag nog door in Brasília. Een mooi moment om terug te blikken op een fantastische periode van bijna zes weken.
Ik las gisteren mijn eerste bijdrage van 6 juni nog eens terug. In het vliegtuig op weg naar Rio heb ik mijn vooroordelen tegen het land Brazilië opzij gezet en dat is een meer dan terechte keuze gebleken. Het bleek voor een groot deel toch bangmakerij van het thuisfront te zijn geweest. Als u dit leest, ben ik namelijk bijna thuis en ik heb al mijn spullen nog - mits mijn koffer natuurlijk in Amsterdam arriveert. Met een grote glimlach op het gezicht kijk ik terug op mijn Braziliaanse tijd.
Natuurlijk heeft het land zijn eigenaardigheden, leven de mensen vaak een structuurloos bestaan en is er veel verborgen werkloosheid. Het mooiste voorbeeld van dit laatste zijn de zogenaamde liftbediendes. Mensen die voor een grijpstuiver acht uur per dag op een bureaustoel in een lift zitten om voor jou het knopje van de gewenste etage in te drukken.
Maar wat vooral opviel, was de levensvreugde. Vrijwel elke Braziliaan lacht een groot deel van de dag terwijl er zo veel te klagen is. Wij kijken het grootste gedeelte van de dag chagrijnig en mopperen terwijl wij ten opzichte van de Braziliaan weinig reden tot klagen hebben. Deze wijsheid kreeg ik mee van mijn buurvrouw in het vliegtuig van São Paulo naar Rio. Een gynaecologe die een bak vol, naar mijn mening, terechte kritiek op het WK voetbal had.
Ook sportief hadden wij weinig te klagen. Geëindigd als nummer drie van de wereld. Vooraf waren we al blij als Oranje de groepsfase zou hebben overleefd. Ja, ook de vooroordelen over het systeem waarin Louis van Gaal aankondigde te gaan spelen op het WK zorgde voor vooroordelen. Die zijn, weliswaar gedeeltelijk, aan de kant geschoven. Zo was eigenlijk alles tijdens dit WK anders dan dat het leek te gaan worden toen ik de eerste bijdrage op 6 juni schreef.
De enige smet is de dag van gisteren. Oranje had het verdiend om in de finale te staan. Nu stond ik gisteren met collega Edwin en nog zo'n tweehonderd man voor een groot scherm te kijken naar de finale tussen Duitsland en Argentinië. Ik heb mij kostelijk vermaakt tussen al die mensen die toch echt schreeuwden van geluk bij elke kans voor Duitsland en van afschuw als Messi aanzette voor een actie richting de Duitse goal.
De herrie bij de goal van Götze zal ik niet snel meer vergeten. Net als het applaus dat door de menigte ging op het moment dat er een huilende Argentijn in beeld kwam. Het was een amusante dag, maar nog maar een week geleden verwachtte ik hem toch totaal anders door te brengen. In Rio, hoog in het stadion als commentator van een finale waarin Nederland het opnam tegen Duitsland. Helaas.
Het WK is inmiddels geschiedenis en voor mij een prachtige herinnering. Dit was mijn laatste bijdrage. Het zal even wennen zijn om aan het eind van de dag niet meer mijn belevenissen en gedachten aan het papier toe te vertrouwen. Ik ben weer schrijver af. Jammer want het maken van deze stukjes gaf mij veel plezier.
Ik dank iedereen voor de ontzettend leuke en hartverwarmende reacties die ik via Facebook en Twitter mocht ontvangen. Dat werkte zeer motiverend. En voor de prachtige montages van ons commentaar die ik opgestuurd kreeg. Mede daarom zal ik het WK, net als Rinus Michels zei in 1988, nooit nooit vergeten.