Molukken trots op Van Bronckhorst

Door verslaggever Pauline Broekema

Op Ambon en de andere eilanden van de Molukken wordt het een hele lange dag vandaag. Veel Molukkers blijven op om 's nachts de WK-finale van Oranje te volgen. Zo is het bij alle wedstrijden van het Nederlands elftal gegaan. En steeds gingen de supporters na afloop in juichstemming de straat op. Sommigen in oranje shirts en met de Nederlandse vlag.

De trots geldt vooral Giovanni van Bronckhorst. Zijn moeder, Francien Supelette uit Krimpen aan den IJssel is een Molukse. De oma van Gio, de 82-jarige Lena Sapulette, is in Zuid-Afrika om haar kleinzoon te zien winnen. Met twee tantes van Van Bronckhorst, Coos en Nella zit ze op een prima plaats. Gio (de familie spreekt zijn naam uit als het Engelse Joe) zal ze weten te vinden. Ze zijn te herkennen aan de Molukse vlag.

Rolmodel

Voor de Molukse gemeenschap in Nederland en in Indonesië is Van Bronckhorst een rolmodel. Zijn achtergrond wordt door iedereen herkend. Het verhaal van zijn grootouders staat voor wat duizenden Molukse families overkwam.

Zijn grootvader was een KNIL-militair. Hij kwam naar Nederland met de belofte van de Nederlandse regering dat het verblijf tijdelijk zou zijn. Zoals bekend werd die belofte door de Nederlandse overheid geschonden.

Kamp Schattenberg

Opa en oma Sapulette woonden eerst in Westerbork. In het voormalige doorgangskamp van waaruit ruim honderdduizend joden naar de vernietigingskampen in Polen werden gedeporteerd. "Moet je je voorstellen", zegt een tante van Giovanni, "zo'n beladen plaats. Dat je daar, in de barakken die er nog stonden, mensen laat wonen."

In de jaren zestig droeg het de naam Kamp Schattenberg. "We hadden niets", vertelt oma Lena. "We sliepen op van die dikke matrassen gevuld met stro. Hoe anders is het nu, als mensen hier in Nederland komen. Die krijgen een huis. Met stromend water, koud en warm."

Hoe groot de saamhorigheid in Schattenberg ook was, de omstandigheden waren moeilijk. Lena Sapulette herinnert zich hoe stoffig, hoe warm het kon zijn in de zomer. Aan de herfst bewaart ze de herinneringen van de tochten door het omringende bos: cantharellen zoeken, paddestoelen. Die waren heerlijk, met spitskool.

Grootvader

Na de jaren in Drenthe verhuisde de familie naar Krimpen aan den IJssel. Er werden veertien kinderen geboren. Zeven jongens, zeven meisjes. Het is een heel hechte familie.

Giovanni's tantes vertellen over hun kinderjaren. Tot op zolder stonden de stapelbedden. De oudsten namen deel aan de opvoeding van de jongsten. Het gezin was zo groot dat er in etappes gegeten werd. Ze hebben een heerlijke jeugd gehad.

En middelpunt was vader, een stabiele, zwijgzame man die weinig sprak. Ze zien hem nog zitten in de woonkamer, op zijn stoel, dat drukke gezin overziend. Hij werkte hard in de metaal in Utrecht. Hij overleed toen zijn kleinzoon Giovanni nog maar een kleuter was.

Troostdienst

En vandaag dus de laatste wedstrijd voor Giovanni. Bekeken over de hele wereld. Dat ook op de Molukken men Oranje zo op de voet volgt, vindt de familie heerlijk. In Krimpen aan den IJssel kijkt men thuis. Niet iedereen is er bij, want vanavond is er een malam penhiburan.

Een troostdienst, voor een overleden tante in Breda. Daar zal een deel van de familie heen gaan. Want wat er ook gebeurt, familie, die komt voor een Molukker op de eerste plaats. Zelfs als een Molukker speelt om de wereldcup.

Volgt u de finale in Indonesië? Stuur dan uw foto's naar ooggetuige@nos.nl Ook foto's van de voorbereidingen zijn welkom.

Apakah di Indonesia Anda mengikuti finale? Maka kirimlah foto-foto Anda ke ooggetuige@nos.nl. Juga foto-foto persiapan sangat kami harapkan.