Brave vorm freerunning op de Spelen?
Van punt A naar punt B ga je met de straatsport parkour niet over de openbare weg. Want waarom zou je als er springend en glijdend over balkons, daken en brandtrappen sneller komt? Parkour is nog vrij onbekend, maar binnenkort kunnen we er misschien mee kennismaken. Op de Olympische Spelen.
Althans, dat gerucht ging nadat hoge namen uit de parkourwereld een aantal weken geleden hadden gesproken met het Internationaal Olympisch Comité (IOC). En nu is er weer een stapje dichter naar het Olympisch goud gezet. De parkour-atleten hebben samen met freerunners een sportfederatie gevormd.
Een compilatie van parkour en freerunning
Verschil tussen Parkour en Freerunning
Parkour is in Frankrijk ontstaan. Het draait in de straatsport om het zo efficiënt mogelijk van punt A naar B gaan. Snelheid, kracht en balans - allemaal benodigdheden. Als je daar salto's, flikflaks en andere acrobatische capriolen aan toevoegt, noem je het freerunning. Als freerunner probeer je namelijk zo sierlijk mogelijk van punt A naar B te gaan.
Olympische regels
Een Olympische sport worden, dat gaat niet zomaar. "Om een sport op het Olympisch programma te krijgen, moet het eerst meer erkenning krijgen. Zo moet er een bepaald aantal nationale federaties zijn en moeten er nationale kampioenschappen en een wereldkampioenschap komen," zegt David Wallechinsky, president van de International Society of Olympic Historians (ISOH) tegen NPR.
De eerste stap voor een officiële federatie is dus gezet. Maar de meeste parkour-competities zijn tot nu toe geflopt. Maar we hoeven parkour nog niet helemaal af te schrijven voor de Spelen, want er zijn uitzonderingen op de regel.
Neem snowboarden. In plaats van te moeten wachten op het organiseren van eigen kampioenschappen, kwam de sport in 1998 de Olympische Spelen binnen via de Internationale Skifederatie. Wallechinsky denkt dat parkour zijn Olympische entree zou kunnen maken onder de moderne vijfkamp.
Manier van leven
De meningen onder de straatsporters zelf over een stap naar het Olympisch strijdtoneel zijn verdeeld. Jesse Danger, leider van de Amerikaanse parkourgroep The Movement Creative, ziet helemaal geen wedstrijdelement in parkour. "Het doel van parkour is om te strijden tegen jezelf. Ik geef les in parkour en zie het niet als een sport, maar als een manier van leven. Het is meer met yoga te vergelijken dan met voetbal," zei hij in een interview.
Dan Edwardes, oprichter en directeur van de Londense parkourorganisatie Parkour Generation, ziet het wél zitten. "Het is net als met hardlopen. Voor de één is het een recreatieve bezigheid, maar een ander beoefent het competitief."
Door: Caro