Olympische Wilhelmus: wel of niet mooi?

We hebben hem nog maar een keer gehoord, het Wilhelmus tijdens de Olympische Spelen. Na het goud van Marianne Vos klonk de speciale Olympische Spelen-versie van het volkslied. De uitvoering roept gemengde reacties op.

Volgens het Nederlands Dagblad 'mag' de uitvoering eigenlijk niet. "In de klassieke muziek is het eigenlijk niet toegestaan om een sprong van een octaaf of een kwint (vijf tonen) omhoog of omlaag te maken en in de olympische versie gebeurt dat wel."

'Kil'

Het is een beetje abstracte kritiek, zeker voor de muziekleek. Wij vroegen de jonge componist Merlijn Twaalfhoven om uitleg. "Als je goed luistert naar deze uitvoering, dan klinkt het een beetje plastic, een beetje griezelig en kil."

Dat komt, zegt Merlijn, doordat ze een melodie 'bovenop' precies dezelfde melodie hebben gezet. "Dat is eigenlijk heel raar. Als je precies hetzelfde speelt op verschillende octaven, dan wordt het griezelig. Dan is het net alsof je in een gesprek precies hetzelfde zegt, met 2 mensen tegelijk." Rechts zie je een video waarin Merlijn meer uitleg geeft.

Klassieke versie

Heel anders dan de klassieke versie, zegt Merlijn: "Die is veel samenhangender. Wat steviger, wat 'lekkerder'." In de radioreportage rechts kun je de twee uitvoeringen met elkaar vergelijken. Daar staat ook de video van de huldiging van Marianne Vos en het bijbehorende Wilhelmus.

Het olympische Wilhelmus is gemaakt door de Britse muzikant Philip Sheppard. Hij maakte voor alle deelnemende landen een nieuw arrangement, dat precies 90 seconden duurt.

Experimenteel

Mocht er bij de volgende Spelen behoefte zijn aan een componist, dan mag de organisatie Merlijn bellen. "Het liefst zou ik dan het volk iets heel experimenteels horen zingen. Daar word ik zelf namelijk heel blij van."

Door: Suse