Zijn oma zat in Indonesië in een werkkamp, zijn opa in Japan. De opa en oma van Johannes Sigmond, beter bekend als singer-songwriter Blaudzun, hebben tijdens de Tweede Wereldoorlog in Jappenkampen gevangen gezeten. Vandaag wordt de capitulatie van Japan op 15 augustus 1945 herdacht.
Blaudzun heeft een Indische achtergrond en zong vandaag bij de herdenking bij het Indisch Monument, mede voor zijn opa en oma. "Mijn opa is Indisch en mijn oma is half Indisch. Ze zijn daar geboren, hebben er lang gewoond en verschrikkelijke dingen meegemaakt."
Blaudzun staat pas sinds enkele jaren stil bij 15 augustus. "4 en 5 mei beleef ik wel altijd bewust. Dat doe ik bij de capitulatie van Japan pas sinds enkele jaren." Dat komt vooral door zijn oma. "Zij ging steeds meer verhalen vertellen over de periode dat ze heeft vastgezeten." Ook legde ze elk jaar een krans in Arnhem, waar ze ook herdenken.
"Het is natuurlijk ook pas het echte einde van de Tweede Wereldoorlog voor het Koninkrijk der Nederlanden." En daarom zou het wel wat meer aandacht mogen krijgen, vindt Blaudzun.
Weinig over gepraat
"Ik merk zeker dat er in Indische families weinig over wordt gepraat. Ik merkte bij mijn oma dat naarmate zij ouder werd, ze steeds meer begon te praten over haar periode in het kamp. Dat wilde ze graag."
Eén verhaal, over een vrouw van het Rode Kruis, is Blaudzun bijgebleven. "Die zorgde ervoor dat een grote groep jonge vrouwen die gevangen zat altijd luizen had, zodat de militairen van ze afbleven. Die waren als de dood om luizen te krijgen."
Dat was heel belangrijk, zegt Blaudzun. "Er zijn in die periode verschrikkelijke dingen op seksueel gebied gebeurd." Veel vrouwen en meisjes werden in het kamp verkracht of tot prostitutie gedwongen, als troostmeisje.
Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog
Korte tijd na de capitulatie van Japan volgde de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog met Nederland. "Mijn grootouders zijn misschien twee weken echt vrij geweest voordat ze in interneringskampen geplaatst werden in Indonesië." Pas daarna kwamen zijn grootouders via Nieuw-Guinea naar Nederland.
Tijdens die herdenking zong Blaudzun een nummer van zijn tweede album: Wolf's Behind the Glass, dat hij opdroeg aan zijn oma.
Hij noemt het een soort slaapliedje voor volwassenen. "Het is een lied om mensen die zich in een nachtmerrie bevinden, rustiger te krijgen. Het liedje spreekt hoop uit: het komt wel goed." Volgens Blaudzun is dat makkelijk te doen bij kinderen, maar een stuk moeilijker bij volwassenen. "Laat staan bij mensen die deze periode in Indonesië hebben meegemaakt."
Blaudzun zegt dat het juist nu belangrijk is om elkaar te vertellen dat het wel goed komt, soms tegen beter weten in. "Het is op veel plekken in de wereld een enorm zooitje. We moeten beseffen wat voor gruwelijke dingen er in het nabije verleden zijn gebeurd, om ze nu op afstand te houden."