Het vliegtuig pakken naar een plek waar net een aanslag is gepleegd. Emre, Ayse, Susan en Burak staan op het punt om naar de Atatürk-luchthaven af te reizen. Daar openden gisteravond drie terroristen het vuur, waarna ze zichzelf opbliezen. Er zijn zeker 41 doden gevallen. Wat houdt de vier jongeren in afwachting van hun reis bezig?
Emre (28), vliegt vandaag
"Ik weet niet zo goed hoe ik me moet voelen. Ik was heel blij dat ik eindelijk naar Istanbul toe kon. Al mijn familie en vrienden wonen daar. Als je dan zoiets hoort en de beelden ziet, schrik je."
"Ik was m'n reis aan het voorbereiden en toen kwamen opeens die beelden. Echt heel eng. Ik stap zo in het vliegtuig en voel nu veel spanning. Ik weet niet hoe ik dat moet verwoorden. Dit gebeurt je niet elke dag. Hoe kan dat nou, op een vliegveld waar zo veel politie en beveiliging is? Dat zorgt ervoor dat je erbij stilstaat dat jij de volgende kunt zijn."
Toch gek om zoiets hardop te zeggen.
"Ik weet niet wat me te wachten staat. Kun je nog sporen van de aanslag zien, bijvoorbeeld? Het maakt me verdrietig. Maar aan de andere kant ben ik blij dat ik m'n familie en vrienden zie. Ik hoop dat ik het over een paar dagen van me af kan zetten en toch een beetje van m'n vakantie kan genieten."
"De mensen daar zijn nu wel een beetje gewend aan die aanslagen. Toch een beetje gek om zoiets hardop te zeggen. Het is een chaos in Turkije. Wat gaat er nog allemaal komen? Het enige wat we kunnen doen, is hopen en bidden dat het beter wordt in de wereld."
Ayse (28), vliegt vrijdag
"We hadden nóóit verwacht dat er iets op Atatürk kon gebeuren. De beveiliging is daar super goed. Bij de ingang word je al gescreend en moet je alles uitdoen. Je komt niet eens binnen met een riem. Bij Schiphol kun je gewoon naar binnen en koffie drinken. Dat is daar echt onmogelijk. Dat ze daar nu voor die deur hebben geschoten, maakt het zo eng."
"Mijn ouders hebben liever niet dat ik ga. Ik heb er nog over nagedacht mijn ticket te annuleren. Ik snap ook heel goed dat mensen niet naar Turkije afreizen nu, maar het voelt alsof ik daar moet zijn. Als mijn familie in gevaar is, dan wil ik er zijn."
"Ik vier straks anders vakantie dan normaal. Normaal gesproken is het allemaal zorgeloos, nu ben ik bang. Mijn familie staat me op te wachten op het vliegveld. Het idee al dat ze iets overkomt, maakt me angstig."
In Turkije blijven ze het liefst thuis door al die aanslagen.
"Mijn reisschema heb ik omgegooid. Ik mijd de metro en kom niet op drukke plekken. En ik ben extra alert, zal meer om me heen kijken: zou hij of zij iets doen? Het Taksimplein is dé ontmoetingsplek in Istanbul. Als we afspreken was dat de plek waar we elkaar zagen. Maar ook daar ga ik niet meer heen."
"Ik heb het gevoel dat aanslagen in Turkije een onderdeel van het leven zijn geworden. Het ontroert me. Mijn vrienden en familie daar gaan minder naar buiten dan normaal. Ze mijden de drukte. Ze blijven het liefst thuis als ze niet per se naar buiten hoeven."
Susan (26), vliegt vrijdag
"Normaal steek ik altijd m'n kop in het zand bij dit soort aanslagen. Nu ik drie dagen later die kant op ga, ligt dat een stuk moeilijker."
"Het is de bedoeling dat ik op Istanbul overstap op een vliegtuig naar Oezbekistan. Ik heb 8 uur te overbruggen. Het plan was de stad in te gaan, nu twijfel ik heel erg. In mijn emotie zeg ik nu nee. Ik probeer zo min mogelijk naar mijn gevoel te luisteren. Wat heb je daaraan? Normaal gesproken beredeneer ik dat de dagen na een aanslag er niet nog iets gebeurt op de plek des onheils. Maar van die theorie blijft niets over nu ik zelf die kant op moet."
Ik baal dat ik hiermee zit.
"Een alternatieve vlucht gaat via Parijs, maar we weten allemaal wat zich daar het afgelopen jaar heeft afgespeeld. Is dat dan wel verstandig? Ik ben er gewoon nog niet uit. Het nieuws heeft me overvallen. Istanbul is nu geen fijne plek om te zijn en de veiligheidsmaatregelen worden misschien zo aangescherpt dat het uren duurt voordat je weer door de douane bent. Dat risico wil ik niet nemen."
"En ik baal dat ik hiermee zit. Er zijn mensen die halfdood in een ziekenhuis liggen of een naaste zijn verloren. Waar hebben we het over?"
Burak (26) is piloot en twijfelt nog
"De afgelopen twee jaar heb ik zeker honderd keer op de Atatürk-luchthaven gevlogen. Ik weet wat daar speelt. De beveiliging is de laatste maanden flink opgeschroefd. De controle die bij Schiphol hebt bij de gates, krijg je in Turkije al bij de ingang."
"In al die jaren dat ik er kom, heb ik gemerkt dat het onmogelijk is om met een mitrailleur naar binnen te lopen. Ik denk dus dat er wat anders speelt en er hulp van binnenuit is gekomen. Het is heel sneu. Die kogel had ook voor mijn moeder kunnen zijn of voor een bevriende piloot. Ik heb ze gisteravond meteen gebeld. Gelukkig is met hen niets aan de hand."
"Eigenlijk moet ik dit weekend weer terug, maar ik weet nog niet of het doorgaat. Het is een chaos daar. Mijn ouders vinden het te gevaarlijk en ik eigenlijk ook. Ik wil niet die kant op, maar ik kan niet wegblijven. Ik kom daar ook voor zaken. Als ik dit weekend niet ga, dan wel begin volgende week. Bang zal ik niet zijn. Het leven gaat door. Maar ik let wel op."