Op 1 september 2015 vertrok Rick Creemers (23) onder de Domtoren voor een fietstocht rond de wereld. In z'n uppie. Negen maanden later is hij neergestreken in Sydney. "Ik ben m'n vingers bijna kwijtgeraakt door de vrieskou en ik ben tussen grenzen vast komen te zitten. Zo gebeurt er iedere dag wel wat." Op 1 september 2017 wil hij weer onder de Utrechtse Domtoren staan.
"Tijdens zo'n reis leer je ontiegelijk veel over jezelf. Vooral waar je minder goed in bent. Ik moet af en toe toegeven dat ik een slechte dag heb. Ik zit dan vaak schreeuwend op de fiets van woede en jankend van verdriet. Maar ik zing ook vaak genoeg in de regen. Dat vind ik fantastisch."
Sinds zijn zesde wil Rick al de wereld rondfietsen. "Ik reed toen met mijn moeder door de outback van Australië en kwam daar twee fietsers tegen. Zij fietsten dwars door het land."
Aan de reis ging maanden van plannen vooraf en hij moest vijftig visa regelen. "Ik heb bedrijven benaderd om me te helpen bij mijn reis." Die bedrijven wilden hem maar al te graag sponsoren met kennis en spullen, zegt Rick. "En dat is veel waardevoller dan geld."
Toestemming om te trouwen
Hoewel zijn reis nog niet eens op de helft is, heeft Rick al genoeg herinneringen aan zijn fietstocht overgehouden. "Zo klopte ik in Macedonië aan bij een oude herder. In gebarentaal probeerde ik uit te leggen dat ik op zoek was naar een slaapplek." Nog geen tien minuten later stond Rick binnen.
"Ik ontmoette daar de zestien-koppige familie, inclusief de dochter van de herder." Rick kreeg vrijwel meteen toestemming om met haar te trouwen. Een aanbod dat hij afsloeg. "Ik heb nog steeds contact met de familie en stuur ze foto's. Zij leren nu de wereld kennen zonder dat ze op reis gaan. Ze 'komen' op plekken waar ze nog nooit van gehoord hebben."
Zo gaat het vaker als Rick op zoek is naar een slaapplaats. "Ik vraag mensen of ik bij ze mag slapen, of m'n tentje bij ze in de tuin mag neerzetten." Slapen doet hij niet in hotels en hostels. "Ik heb ook al in kerken, moskeeën en rioolbuizen geslapen. Je komt zo veel mensen tegen, die je ontzettend mooie dingen vertellen."
Oezbekistan geen pretje
Er waren ook tegenslagen. Vooral zijn tocht door Kazachstan en Oezbekistan bleek geen pretje. "Het was daar -6 graden, maar de gevoelstemperatuur was -36." En daar heeft Rick nog steeds last van, sommige ledematen waren gevoelloos geraakt, zijn tenen, vingers, oren en neus bevroren. Hij was bang dat er ledematen geamputeerd moesten worden. "Gelukkig hoefde dat niet."
"Ik heb het een moment erg moeilijk gehad. Dat was in de jungle van Laos." Daar kwam Rick zonder water te zitten. "Met de brandende zon op m'n hoofd, berg op en berg af. Ik zat er volledig doorheen."
Hij vond water bij een plek waar ze water neerzetten voor de goden, middenin de jungle. Even verderop kreeg hij van locals een warme kop thee en noedels en vervolgde hij zijn weg. "Dat was echt mijn redding. Ik had droge lippen en blaren op m'n hoofd, maar ik moest door. Ik wilde niet stoppen."
Negen maanden van huis zijn, zorgt ook voor heimwee bij Rick. "Dat heb ik absoluut, dat is niet te voorkomen." Maar spijt heeft hij niet. "Ook mijn familie staat er achter." Veel contact hebben ze echter niet, slechts drie of vier keer in de afgelopen maanden.
Ook mist Rick het contact met zijn vrienden. "Vrienden krijgen relaties, studeren af en gaan op zichzelf wonen. De ander is zwanger, krijgt een dochter. Dat mis ik allemaal." Hij wordt up-to-date gehouden met foto's en appjes. "Meestal krijg ik het als eerste te horen als er nieuws is, en dan ben ik niet eens in de buurt."