Ze komen per mail, via Twitter of Facebook maar ook in het 'echte leven': bedreigingen en verwensingen aan het adres van raadsleden. Hoe gaan drie jonge raadsleden daar mee om?
"Ik had het mijn ouders niet meteen verteld. Over de bedreigingen die ik ontving na een raadsvergadering over een mógelijk onderzoek naar de eventuele komst van een azc. Mijn ouders waren zelf ooit vluchteling. Ik wilde niet dat ze er ook maar iets van zouden meekrijgen.
Iemand schreef dat hij mij en mijn konijn zou verkrachten en in stukken zou hakken. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iets in het openbaar heb gezegd over dat konijn. Het moet wel iemand van mijn Facebookvrienden zijn geweest. Een belachelijk bericht, maar ook heel eng."
Jeyantha Kathiravelu
Jeyantha Kathiravelu
Jeyantha Kathiravelu
Jeyantha Kathiravelu
"Daarna vroeg ik me af: is dit het waard? Kan ik hier de komende periode mee leven? Door de bedreigingen ben ik meer op mijn hoede. Ik fiets 's nachts niet meer alleen over straat en laat me ophalen van het treinstation.
Maar ik sta sterk in mijn schoenen. Ik doe dit werk vrijwillig, het kost me veel tijd om me in te lezen en vergaderingen voor te bereiden. Toen ik twijfelde, dacht ik terug aan het moment dat ik voor het eerst mijn naam zag staan op de kieslijst. Aan hoe blij ik toen was. Ergens maken de bedreigingen me alleen maar strijdlustiger."
"We zijn blijkbaar in een samenleving terechtgekomen waar iedereen maar ongestraft alles tegen elkaar kan zeggen. Zo'n dreigmail is zo klaar: één biertje, en hij is verstuurd.
Er zijn momenten waarop ik denk: waar doe ik dit godverdomme voor, is dit het wel waard? Naast ons werk als raadslid hebben we vaak nog nog een fulltime baan en een gezin. Als ik na een dag van vijftien uur werken thuiskom, kan ik om 01.00 uur 's nachts nog door een hele hoop bagger in mijn mail. Dan ga je niet lekker slapen, kan ik je vertellen.
Een burgemeester of bestuurder heeft een politiekorps en een ploeg ambtenaren om zich heen waarmee ze het hierover kunnen hebben. Lokale raadsleden hebben dat niet. Het is een eenzaam beroep.
Wat zou helpen is meer sociale controle. De bedreigers en hun omgeving moeten geconfronteerd worden met wat ze schrijven. Als er bijvoorbeeld ineens een politieauto voor iemands deur staat en agenten komen vragen waarom diegene iemand heeft bedreigd, dan mag hij dat bezoekje aan de buren uitleggen. Of zijn collega's, als het op het werk is. Op dit moment gaan we van incident naar incident en zwijgen we er allemaal over. Dat moet echt afgelopen zijn. Dan is er geen enkele drempel om het niet te doen."
"In Gouda hadden we de discussie rond de 'megamoskee'. Ik heb haatstickers uit de buurt weggehaald en kreeg daarna graffiti op mijn huis en diezelfde stickers door de bus.
Ik kreeg verwensingen als 'tuig' en 'rot op naar je eigen land'. Daar trek ik me weinig van aan, ik sta mijn mannetje wel. Maar ook mijn ouders zijn lastiggevallen. Dan komt voor mij de grens in zicht.
Het zijn bijna altijd berichten via de mail of sociale media. Ik zou het waarderen als mensen het recht in m'n gezicht zouden zeggen. Dan had ik ze tenminste direct kunnen vragen wat ze drijft om dit soort dingen te zeggen. Ze moeten met hun poten van raadsleden, hun families en hun spullen afblijven.
Die mails en berichten via sociale media kostten me zo veel energie. Voorlopig blijf ik aan, maar ik wil dit niet nog een keer ondergaan. De discussie rond de moskee is weer gaan liggen, het is wat rustiger geworden. Maar ik maak me alvast op voor een ander zwaar dossier: de komst van een azc naar Gouda."