GHB-verslaafden op het platteland kicken moeilijk af, schrijft NRC op basis van een politieonderzoek dat nog niet is gepubliceerd. Door gebrekkige nazorg en matige begeleiding op het platteland, vallen verslaafden vaak terug in hun oude gewoonten.
Drugsonderzoeker Ton Nabben van de Universiteit van Amsterdam bestudeerde vier 'GHB-brandhaarden': Heerenveen, Twenterand, Heerhugowaard en Rucphen.
We spraken met Nabben over het onderzoek. "Er staat me een verhaal bij van een jongen in Twenterand, in een klein dorp. Succesvol stratenmaker, eigen bedrijf, werkte hard, gaf altijd rondjes, reed op dure motoren en had altijd de mooie vrouwen om zich heen". Onder invloed van GHB ging hij vreemd.
Nabben: "Hij wist niet dat 'ie er zo opgewonden van zou worden. Toen was het hek van de dam: z'n vrouw ging bij hem weg en hij ging nog meer drugs gebruiken, GHB én speed."
Hij wist niet dat 'ie zo opgewonden zou worden van GHB
De politie kreeg de jongen in het oog: hij reed tegen paaltjes, reed de berm in en veroorzaakte ongelukken. Agenten kwam op een gegeven moment bij hem thuis, daarna raakte hij z'n baan en bedrijf kwijt. "Het is echt zo'n tragisch dorpsverhaal. Iedereen in dat dorp kent het. Het is een 'goed' voorbeeld van hoe het zou kunnen lopen."
Volgens Nabben is er nog een belangrijke reden waarom het juist op het platteland zo moeilijk afkicken is: "Twente en Heerenveen zijn oude veengebieden: daar moeten ze niets hebben van autoriteit. Ze houden de problemen daar het liefst zoveel mogelijk binnenshuis". Dat maakt het voor politie en professionals moeilijk om erover te praten.
Nazorg
Ook moet er volgens de onderzoeker meer ingezet worden op nazorg. "Niet iedereen wil dat, ze denken vaak dat ze helemaal afgekickt zijn. Maar GHB is een gemeen middel, en als oude vrienden weer in beeld komen, is het gebruik ook weer aan de orde van de dag."
"De nazorg is een intensief proces en het is lang niet altijd in de buurt. En als het er wél is, is er niet altijd de capaciteit voor het aantal oud-verslaafden."