Steeds meer fietsers raken zwaargewond bij verkeersongelukken. Ook Nelleke van 29. Twee jaar geleden smakte zij na een botsing tegen de grond in de Nobelstraat in Utrecht. Ze vertelt over het ongeluk en welke gevolgen het had voor haar leven.
"Het bloed is twee jaar na het ongeluk niet meer op de rijbaan te zien. Maar ik vermijd 'm liever, deze straat. Voor het ongeluk fietste ik hier iedere dag. Het is proppen. Mensen willen je constant inhalen. Da's onhandig, in een smal straatje waar veel fietser, voetgangers én auto's zijn."
"Ik weet er niets meer van. Het schijnt dat ik van het fietspad afgevallen ben. Ik week uit voor een voetganger, nét op het moment dat iemand mij wilde inhalen. En toen lag ik daar ineens op de busbaan, met een zware hersenschudding en gebroken sleutelbeen. Mijn bot stak nog net niet door mijn huid heen."
"Ik heb lang moeten revalideren. En eigenlijk heb ik er nog steeds last van. De combinatie van vallen op mijn hoofd en daarna heel lang stilzitten, heeft ervoor gezorgd dat ik een evenwichtsstoornis kreeg, die soms ineens weer opspeelt. Al met al een behoorlijke nasleep."
"Je houdt er geen rekening mee dat je als fietser heel kwetsbaar bent. Er is niet veel voor nodig om op je hoofd te vallen. En als dat gebeurt, kan er een heleboel in je leven veranderen."
"We zijn met veel heel in Utrecht. Iedereen moet op bepaalde tijden op dezelfde plek zijn. Fietsers moeten goed opletten, juist hier. En geduld hebben. Als je achter langzame fietsers zit, wil dan niet meteen inhalen, maar wacht even op een moment waarop het rustig kan."
"Voor het ongeluk had ik dat geduld waarschijnlijk ook niet, dat is waar. Nu ben ik een soort oude oma die heel rustig zich door het verkeer beweegt en alle tijd heeft. Ik ga liever via rustigere routes richting de stad. Dan maar een beetje om."
