Mahmoud zat 21 dagen op een boot op de Middellandse Zee. Nu woont hij in een asielzoekerscentrum in Nijmegen. Zijn vrouw en twee kinderen wonen nog in Amman, in Jordanië. Ze mogen naar Nederland komen met een tijdelijke verblijfsvergunning, maar daar heeft het gezin geen geld voor. En het laatste dat Mahmoud wil, is dat zijn vrouw en kinderen ook met de boot de zee op moeten.
Vluchtelingenwerk heeft een noodfonds voor dit soort gevallen, maar daar zit door de grote stroom vluchtelingen niet genoeg meer in. Dus heeft Eefje Dekker - een freelance journaliste in Jordanië die de familie van Mahmoud kent - een crowdfundingactie opgestart om het gezin te herenigen. "Daar ben ik heel blij mee", zegt Mahmoud. "Ik hoop dat het snel zover is."
Nederland een droomland?
Ooit was Mahmoud kapper in Syrië. Samen met zijn vrouw en twee kinderen hadden ze de zaakjes goed voor elkaar. Tot de oorlog kwam. Mahmoud stuurde zijn gezin naar Jordanië, maar kwam dat land zelf niet binnen. Dus trok hij naar Egypte, waar hij een jaar aan de slag ging als kapper.
Ondertussen probeerde het gezin visa te regelen voor Arabische landen, zoals Dubai. Nederland stond helemaal niet op hun lijstje. Maar ze waren nergens welkom - of ze vonden de landen te gevaarlijk, zoals bijvoorbeeld Tunesië. Een jaar later wilde Mahmoud terug naar Jordanië. "Maar aan de grens hielden ze me tegen. En toen zelfs Egypte geen visum gaf, kreeg ik het idee om naar Nederland te gaan. Ik sprak met wat Syrische vrienden en vond een smokkelaar die me voor 2500 dollar met de boot naar Europa zou brengen."
Het kon me niet meer schelen of ik doodging. Ik was radeloos.
Mahmoud wist dat het gevaarlijk was, maar ging toch. "Het kon me niet meer schelen of ik doodging", zegt hij. "Ik was radeloos." Dus vertrok hij naar Alexandrië, een kustplaats in het noorden van Egypte. "We gingen met een groep naar de kust, maar de golven waren te hoog dus moesten we wachten. Uiteindelijk brachten de Bedoeïenen (een nomadenvolk) ons naar kleinere bootjes, waar tien tot twaalf mensen in konden."
Dat was het moment dat Mahmoud niet meer wilde. "Ik wilde stoppen, terug naar Caïro. Maar de smokkelaars dwongen me en zeiden dat het daar te laat voor was. Met de kleine boot brachten ze me naar een boot van zo'n 6 meter, waar bijna 240 mensen inzaten. Er was geen plek voor eten, we verloren onze bagage."
Verderop in de reis werden de vluchtelingen weer gescheiden. "Mensen die alleen waren, gingen in een kleine boot, families in een grotere. Maar de kleine ging stuk. Met een touw zijn we toen vastgebonden aan die grotere boot. Twee dagen zat ik daarin, zonder eten en drinken. Toen de boot weer gerepareerd was, kregen we een kwart kopje bedorven water per dag. Het was ontzettend zwaar."
Nederland
Vijf dagen later pikte de kustwacht Mahmoud en de andere vluchtelingen eindelijk op. "We kwamen in een vluchtelingkamp terecht, maar dat was eigenlijk een basketbalveldje. Met een groepje zijn we gevlucht naar Milaan." Een nieuwe smokkelaar beloofde hem voor 550 euro naar Nederland te brengen.
Ik wil niet dat met mijn gezin met de boot komt.
Nu zit Mahmoud in een asielzoekerscentrum in Nederland. Mét een verblijfsvergunning, maar zonder zijn gezin. "Ik weet nu hoe het is, wat de gevaren zijn. Daarom wil ik niet dat met mijn gezin met de boot komt."