In de stad Saraqeb, op ruim 100 kilometer van Aleppo, voltrekt de oorlog in Syrië zich in het klein. Aan het begin van de revolutie hoopten de inwoners met vreedzame protesten Assad te kunnen afzetten. De vooruitzichten waren goed, ze waren hoopvol over hun toekomst. Dat is nu wel anders: demonstraties zijn er nauwelijks meer. Wel is er veel geweld.
'Lieflijk'
"Het begin van de revolutie was de mooiste tijd van mijn leven", vertelt Iyas Kaadouni. "Het was echt onze eigen revolutie. We hadden een lieflijke droom."
Die dromen schreven ze op de muren. Iyas: "Ik schilderde de kaart van mijn land in verschillende kleuren. Ik wilde de mensen zonder woorden vertellen dat we ons moeten verenigen. Omdat we anders niet meer bestaan."
Lovers' Notebooks"Ik heb een droom", leus op de muur 
Lovers' NotebooksEyad en Iyas uit Saraqeb 
Lovers' NotebooksDemonstraties in Saraqeb 
Lovers' NotebooksDeze muur werd beschadigd door bombardementen
Door de luchtaanvallen is het te gevaarlijk. Als we nu nog gaan demonstreren, kan de helft van de bevolking van Saraqeb met één bom dood zijn.
Onder druk
Van die dromen is niet veel meer over. Saraqeb wordt van alle kanten onder druk gezet: Assad-aanhangers, IS, al-Nusra en het Vrije Syrische Leger. Hoewel de stad relatief vrij is, stromen de straten niet meer vol met betogers, zoals aan het begin van de revolutie.
"Toen de wapens werden opgepakt, is het aantal demonstraties afgenomen", zegt Eyad. "Demonstreren is gevaarlijk: nu er zoveel luchtaanvallen zijn, moet je niet met veel mensen bij elkaar zijn. De helft van de bevolking van Saraqeb kan dan met één bom dood zijn." Volgens Iyas vielen afgelopen woensdag bij zo'n bombardement zeker 20 slachtoffers.
Belofte
Toch hebben de Syrische vluchtelingen de hoop niet verloren. "Ik heb mijn vrienden beloofd om weer terug te keren naar mijn land, en dat we op een dag, ergens in Syrië, weer samen thee zullen drinken", zegt Iyas. "Het komt goed. Hoop ik. Nee, weet ik zeker."